trusted online casino malaysia
Jean-Rémi Chareyre 27/09/2017

Jafnræðismennskan

„Jafnræði“ er merkilegt fyrirbæri. Það kemur manni alltaf á óvart. Ekki síðar en í gær áttaði ég mig á því, til dæmis, að maður ætti aldrei, og ég meina aldrei, að rétta drukknandi manni hjálparhönd. Alveg sama hversu freistandi það er.

Hvers vegna ekki? Spyrð þú, lesandi góði, í einfeldni þínu. Þú mundir vita það, ef þú hefðir bara horft á Kastljósið í gærkvöldið. Þar útskýrði dómsmálaráðherrann knái, Sigríður Andersen, hvers vegna á alls ekki að gera slíkt. Og ástæðan er mjög einföld: hún heitir „jafnræðisreglan“.

 

Svona virkar jafnræðisreglan: hugsaðu þér að þú sért að rölta meðfram Tjörninni á góðviðrisdegi, og allt í einu sérðu drukknandi barn kalla á hjálp. Þú gætir, í ábyrgðarleysi þínu, freistast til að bjarga þessu barni. En hvað ef, daginn eftir, annað barn skyldi detta í Tjörnina, á meðan þú ert að ganga upp Laugaveginn? Þú getur ekki bjargað því barni. Þarna er um hrópandi óréttlæti að ræða: af hverju var öðru barninu bjargað en ekki hinu? Af því að það dúkkaði tilviljanakennt upp á leið þinni um götur bæjarins?

Og enn verra: hugsaðu þér að barnið sem þú bjargaðir hafi bara verið einhver óþekktarormur, en hitt sem þú bjargaðir ekki hafi verið stilltur og prúður kórdrengur. Enn bætist við óréttlætið! Guð forði okkur!

Af þessu sést glögglega að aldrei ætti maður að bjarga drukknandi barni. Jafnræðisreglan er skýr hvað það varðar.

Aftur á móti getur jafnræðisreglan krafist þess, að maður rétti örlögunum hjálparhönd af og til. Segjum til dæmis að einhver túristi hafi dottið í Ölfusána og drukknað í gær, og segjum að við séum í dag einmitt að ganga yfir Ölfusárbrú og mætum kátan ferðamann á leið í hótelið. Það væri þá skylda okkar, samkvæmt jafnræðisreglunni, að hrinda honum ofan af brúnni. Annað væri hrein og bein mismunun.

Allt þetta lærði ég með því að hlusta á Sígriður Andersen, og vissulega er það mér hulin ráðgáta, hvers vegna ég hafði ekki fattað þetta fyrr. En svona er nú tilveran: það geta ekki allir skilið samhengi hlutanna.

Það er reyndar ekki það eina sem ég lærði hjá Sigríði. Það kom líka í ljós hvers vegna ætti aldrei að gera flóttabörnum auðveldara að sækja um alþjóðlega vernd: vegna þess að það getur aukið hættu á mansali. Reyndar hafði Rauði Krossinn ekki áttað sig á þessu, og ekki heldur mannréttindasamtök á borð við Amnesty International eða Human Rights Watch, en þingmönnum Sjálfstæðisflokksins er svo umhugað um heimilislaus börn frá útlöndum að þeir fundu upp á þessu sjálfir. Þeir sjá meira að segja það sem enginn annar sér: að það er börnunum fyrir bestu, að fara aftur þaðan sem þau komu, alveg eins og allir hinir. Kannski væri ennþá betra að senda þá á undan hinum, svona til öryggis. Maður tryggir ekki eftirá.

Þessir réttsýnu og ábyrgu þingmenn sjá það líka, að hælisleitendur sem koma frá öruggum löndum er best að vísa burt, til að forgangsraða í þágu þeirra sem eru í mestri neyð.

Þeir sem eru í mestri neyð ættu hins vegar frekar að fara eitthvað annað, því hér eru engir sérfræðingar til að hluá að þeim nægilega vel.

Í stuttu máli er best að sem fæstir útlendingar komist inn í landið. Það er þeirra fyrir bestu. Og útlendingalögin eins og þau eru í dag sjá einmitt til þess.

Þess vegna er svo áríðandi að gera ekki neitt. Um það snýst jafnræðismennskan.

Flokkun : Pistlar
1,516