Um mikilvægi þess að tala vel um Akureyri

Karl Th. Birgisson skrifar

Einhvern veginn þannig má skilja nýlega starfsauglýsingu frá opinberu fyrirtæki.

Eða neinei, það er náttúrlega helber léttúð og útúrsnúningur. Og þó samt ekki.

–– ––

Til þess að draga ekki athygli frá kjarna málsins ætla ég ekki að nefna stofnunina. Mig grunar enda að hún sé ekki ein um þessi sérkennilegheit.

En fyrirtækið auglýsti semsagt á dögunum eftir „framúrskarandi textasmið“, einhverjum sem gæti og væri vanur að koma frá sér flóknum upplýsingum á skiljanlegu máli.

Alveg til fyrirmyndar, ekki veitir af, hugsaði ég við lesturinn, en svo bættist við:

„Um er að ræða fullt starf á starfsstöð [xxx] á Akureyri.“

Jahá. Eða bara wtf?

Akureyri? Hvers vegna ekki í Bíldudal eða á Breiðdalsvík?

Nú er ég mikill talsmaður þess að hið opinbera – og reyndar einkageirinn líka – noti tækifærin sem gefast til að dreifa störfum um landið, og reyndar er stórfurðulegt hversu lítið er gert af því.

Í opinberum textum eru þetta jafnan kölluð „störf án staðsetningar“ og er ætlað að byggja undir fjölbreyttari atvinnu um landið, einkum í hinum dreifðari byggðum.

Sem betur fer fellur Akureyri ekki (lengur) undir þá skilgreiningu, sérstaklega eftir að þar var stofnaður háskóli og síðar byggt glæsilegt menningarhús, ásamt fjölmörgu öðru.

En í auglýsingu hins opinbera fyrirtækis er afdráttarlaust tekið fram að starfið skuli unnið á Akureyri.

Hvers vegna í veröldinni? Höfuðstöðvar fyrirtækisins eru í Reykjavík og því verður starfinu væntanlega sinnt að mestu leyti í fjarvinnslu. Og hvergi kemur fram hvers vegna það þurfi að gerast á Akureyri, en ekki á Raufarhöfn eða í Rifi.

Við getum ímyndað okkur að fyrir þessu liggi einhverjar innanhúss bjúrókratískar ástæður, ef við viljum reyna að skilja eitthvað, en ráðstöfunin verður ekkert skárri við það.

Allt að einu vona ég þó að Rögnvaldur gáfaði sæki um starfið og verði ráðinn.

Það ætti að krydda temmilega textana frá hinu opinbera.

–– ––

Við lesturinn kemur þó fleira og jafnvel enn skringilegra í ljós. Undir hlekknum „Mannauðsstefna“ þessa tiltekna fyrirtækis er að finna þessa athyglisverðu klausu:

„Mikilvægt er að starfsmenn séu trúir starfi sínu og sinni því af alúð, tali ávallt vel um vinnustað sinn bæði innan vinnustaðarins og utan, stuðli að góðum vinnuanda og að ímynd [xxx] sé jákvæð.“

Látum nú vera um gildi trúmennsku, alúðar og góðs vinnuanda, sem segir sig vonandi sjálft, en hvers vegna er mikilvægt að starfsfólk „tali ávallt vel um vinnustað sinn“, hvar sem er og þá væntanlega líka við eldhúsborðið heima?

Jafnvel alveg óháð því hvort vinnustaðurinn á það skilið eða ekki?

Að ferðalagið sé nú bara frábært, þótt sprungið sé á þremur dekkjum, af því að ímyndin þarf að vera jákvæð?

Og hvernig í himninum ratar svona sovézkur sjálfsstyrkingartexti inn í „mannauðsstefnu“ opinbers fyrirtækis? Eða bara hvaða fyrirtækis sem er.

Nú er rétt að taka fram, að ég veit ekki betur en allt sé í fína hjá þessu fyrirtæki og þess vegna nefni ég það vísvitandi ekki. Það er algert aukaatriði.

Nema náttúrlega þetta með starfið á Akureyri, sem gæti svo hæglega verið á Bakkafirði, og mikivægi þess að allir séu alltaf jákvæðir, sama hvað.

Þetta síðastnefnda styrkir mig reyndar ennþá frekar í þeirri skoðun að Rögnvaldur gáfaði sé rétti maðurinn í djobbið.

Karl Th. Birgisson