Mikið manndatt

Við lásum nýjustu bók eins af metsöluhöfundum okkar.

Látum liggja á milli hluta hver sá er, en þar kemur fyrir þetta orðalag.

„Sama hönd og hafði ýtt við honum rétti hann af þegar hann var við það að falla.“

Falla?

Hvenær fellur maður og hvenær fellur maður ekki? Við því eru áreiðanlega ýmis svör, en fólk fellur sjaldnast af sjálfsdáðum.

Í nútímanum er þessi sögn líklega oftast tengd því þegar fólk, sem hefur verið laust við neyzlu ýmissa vímuefna, lætur undan ásókninni og fellur.

„Hann féll eftir að hafa verið edrú í fimmtán ár.“

En í frásögninni hér að ofan var því ekki til að dreifa. Maðurinn var óstöðugur á fótunum og við það að detta. Þess vegna þurfti einhver að styðja við hann. Svo að hann dytti ekki.

Hann var samt ekki við það að falla.

Það er hægt að falla fyrir eigin hendi (frekar en að taka eigið líf), það er hægt að falla á vígvelli og það er hægt að falla fyrir freistingum.

Maðurinn í frásögninni var hins vegar ekki þar. Hann var við það að missa jafnvægið.

Hann var aldrei og alls ekki að falla. Hann var að detta, sem er allt annað mál.

Í mörgum og ömurlegum orrustum sögunnar hefur orðið mikið mannfall.

Þar varð aldrei manndatt.

K.