Ein mynd – þrjár mjög ólíkar sögur

Alþingi kom saman í gær, þegar Guðni Th. Jóhannesson forseti setti þing í fyrsta sinn.

Á forsíðunni og hér að neðan er mynd af því tilefni (smella til að stækka), en í henni birtast að minnsta kosti þrjár ólíkar sögur.

Sú fyrsta er af fráfarandi ráðherrum í starfsstjórn, sem horfa yfir nýkjörinn þingsal. Sterkasta ríkisstjórn landsins – í þingsætum talið – hrökklaðist frá vegna spillingarmála. Hvað gerðist? gætu þau verið að hugsa. Hvers vegna erum við eiginlega í þessari stöðu? Lesendur geta sjálfir ráðið í svip þeirra sem sitja þarna.

Næsta mynd er hugsanlega enn meira lýsandi. Í forgrunni eru Gunnar Hrafn Jónsson, nýkjörinn þingmaður pírata, og Þórunn Egilsdóttir, þingmaður Framsóknarflokksins á sínu öðru kjörtímabili. Hún er í glæsilegum þjóðlegum búningi, hann svartklæddur frá hvirfli til ilja. Í bol, að því er best verður séð. Með sitt hóflega snyrta, svarta skegg.

Myndin segir enn frekari sögu. Þau Þórunn og Gunnar Hrafn eru ekki aðeins líkt og fulltrúar 19. og 21. aldarinnar á þingi, heldur virðist enginn nenna að tala við þau. Allt í kring eru þingmenn nefnilega á skrafi hver við annan.

Ari Trausti Guðmundsson reynir að vera kurteis við yngri sessunauta sína, eins og heldri vísindamaður gerir.

Benedikt Jóhannesson strýkur hökuna gáfulega og Þorgerður Katrín Gunnarsdóttir sýnir fyrrum flokksbróður þeirra beggja, Vilhjálmi Bjarnasyni, einlægan áhuga.

Steingrími J. Sigfússyni liggur aldrei slíku vant töluvert á hjarta með tilheyrandi blakhandahreyfingum.

Þriðja sagan er smásaga.

Hún er af biskupi Íslands að gægjast inn í þingsalinn til að kanna hvort guðslömbin séu ekki öll á sínum stað.

Af því eru engar fregnir.