Umhverfisvændi

Í gær, mánudaginn 20. apríl, las ég þetta á Vísi.is:

„Kanadíski flugherinn hefur komið fyrir færanlegu ratsjárkerfi á Stokksnesi. Kerfið var sett upp þar svo tryggja megi órofinn rekstur á ratsjárkerfum Atlantshafsbandalagsins hér á landi á meðan endurbætur standa yfir.

Samkvæmt færslu á Facebooksíðu (svo) Landhelgisgæslunnar hófst verkefnið á MIðnesheiði (svo) í febrúar og heldur það áfram á Stokksnesi í þessari viku.

„Á ratsjár- og fjarskiptastöðvunum á Miðnesheiði, Bolafjalli, Gunnólfsvíkurfjalli og Stokksnesi eru langdrægar þrívíddar ratsjár sem notaðar eru fyrir loftrýmisgæslu og loftrýmiseftirlit Atlantshafsbandalagsins en hluti kerfisins einnig nýttur af Isavia fyrir almenna flugleiðsögu og flugöryggi,“ segir í færslunni.

Þar segir að endurbæturnar á ratsjárkerfunum séu umfangsmiklar.“

Í dag las ég þetta á Kjarnanum sem fyrirsögn á grein eftir Rósu Björk Brynjólfsdóttur, alþingismann og varaformann utanríkismálanefndar alþingis:

Uppbyggingin verður að vera umhverfisvæn og skapandi

Þingmaðurinn er að skrifa um mikilvægi í efnahagsaðgerðum og björgunarpökkum stígi ríkisvaldið „inn í uppbygginguna, stuðli að endurreisninni með öllum ráðum en gefi líka skýran tón í hvaða átt við sem samfélag eigum að fara.“ 

Rósa Björk er ekki að fjalla um hernaðaruppbyggingu. En áður en ég sá grein hennar hafði ég ákveðið að bíða í nokkra daga með að skrifa um þetta nýja stig hervæðingar í landinu í trausti þess að annar tveggja fulltrúa Vg í utanríkismálanefnd, eða báðir, gæfu skýringar á henni, hervæðingunni. 

Og reyndar ætla ég að bíða. Eigi að síður get ég ekki stillt mig um að vekja athygli á hinni óheppilegu þversögn hervæðing – umhverfisvæn uppbygging. Fyrir mér er það einskonar umhverfisvændi að afhenda hluta af landi sínu undir hernaðarmannvirki í skjóli sóttarfár á heimsvísu.