Til Barcelona í einkaþotunni hans Magga frænda til að hitta Eið Smára. Játningar blaðamanns
„Enginn spurði gagnrýninna spurninga og allir fjölmiðlamennirnir, þar á meðal ég, birtu jákvæðar og gagnrýnislausar fréttir um samninginn þar sem „óskabörnin“ tvö voru í fyrirrúmi. Sú grundvallarspurning hve mikið Eiður Smári fengi greitt frá Eimskipum fyrir samninginn heyrðist ekki og enn þann dag í dag hefur henni ekki verið svarað.“
Þannig segist Inga Frey Vilhjálmssyni blaðamanni frá ferð sem hann fór til Barcelona í boði Eimskipafélagsins árið 2007. Það var viðskiptafélagi Björgólfsfeðga, Magnús Þorsteinsson, sem rak Eimskip á þessum tíma og skar risnu ekki við nögl.
Herðubreið birtir hér brot úr bók Inga Freys, Hamskiptin – Þegar allt varð falt á Íslandi:
„Milljarðamæringurinn Magnús Þorsteinsson færði mér vínber, samloku og hálfs lítra kókflösku. Ég sat í brúnum leðurstól í einkaþotunni hans á leiðinni til Barcelona á Spáni. Á meðan við flugum til spænsku borgarinnar gekk Magnús um beina og færði mér og hinum blaðamönnunum um borð veitingar. Hann hafði farið úr skónum og sveif mjúklega um á sokkaleistunum og þjónustaði okkur; gaf varla frá sér hljóð þar sem hann tiplaði grannur og háfættur um farþegarýmið með matinn og drykkjarföngin. […]
Þetta var í byrjun árs 2007. Ég starfaði þá á Fréttablaðinu og þar sem ég talaði spænsku var ég spurður af yfirmanni mínum hvort ég hefði áhuga á að fara í ferðina til Barcelona. Ég þáði boðið þó spænskukunnáttan hefði ekki komið að neinum sérstökum notum í ferðinni.“ […]
Ég man vel eftir þeirri ónotatilfinningu sem ég bar í brjósti í þessari Barcelona-ferð. Sú ónotatilfinning snerist ekki um það sem síðar gerðist þegar íslenska góðærisbólan sprakk og bankarnir hrundu, heldur spratt hún einfaldlega af þeirri staðreynd að ég vissi að ég hefði í reynd verið keyptur, keyptur af Eimskipafélaginu til að segja frá því hvernig fyrirtækið hygðist semja við besta fótboltamann Íslands fyrr og síðar og að báðir væru þessir aðilar „óskabörn þjóðarinnar“. Þannig hljómaði söluræðan hjá Eimskipum: „Óskabörn þjóðarinnar sameinast“ – svo sem ekki slæmt auglýsingaslagorð. Þótt ég væri grunlaus um ástæður góðærisins þá vissi ég samt að það var eitthvað bogið við það að ég skyldi vera þarna í einkaþotunni.
Ekki dró úr þessari ónotatilfinningu þegar við komum til Spánar. Einkaþotan lenti á flugvellinum, langferðabíll beið okkar og ók okkur beint á hótelið án þess að við þyrftum að sýna vegabréf eða fara í gegnum tollskoðun. Við gistum á sama hóteli og leikmenn Barcelona, í nágrenni Nývangs sem er heimavöllur liðsins. Fyrir heimaleiki gista leikmenn Barcelona gjarnan á þessu hóteli svo að hópurinn nái að hristast saman. Um kvöldið fórum við á leik Barcelona gegn Celta Vigo og sátum á fyrsta bekk, nánast ofan í fótboltavellinum – eiginlega vorum við of nálægt grasinu og leikmönnunum – með teppi yfir okkur sem Magnús og starfsmenn hans höfðu komið með fyrir okkur því að napurt var á leikvellinum.
Eftir leikinn skrifuðu Eiður og Eimskip undir samstarfssamninginn á hótelinu. Enginn spurði gagnrýninna spurninga og allir fjölmiðlamennirnir, þar á meðal ég, birtu jákvæðar og gagnrýnislausar fréttir um samninginn þar sem „óskabörnin“ tvö voru í fyrirrúmi. Sú grundvallarspurning hve mikið Eiður Smári fengi greitt frá Eimskipum fyrir samninginn heyrðist ekki og enn þann dag í dag hefur henni ekki verið svarað. Þetta var allt voðalega kósí og kurteislegt þar sem við sátum í fundarherbergi á efstu hæð hótelsins og drukkum bjór við langborð á meðan Eiður og Magnús skrifuðu undir samning óskabarnanna. Við vorum svo þakklátir fyrir að fá að vera þarna og sitja við sama borð og þeir og drekka með þeim. Ekki spillti fyrir hvað þeir Magnús og Eiður Smári voru viðkunnanlegir.
Eftir undirritun samningsins fórum við á fínan veitingastað til að halda upp á áfangann með Eiði Smára og eiginkonu hans. Við borðuðum þríréttað og drukkum vel. Magnús Þorsteinsson tók svo upp kreditkortið að máltíð lokinni og greiddi reikninginn fyrir þennan stóra hóp – sennilega um tuttugu manns. Reikningurinn hefur hlaupið á mörg hundruð þúsund krónum með öllu áfenginu því að við héldum síður en svo aftur af okkur við drykkjuna og átið, enda vissum við að allt var þetta okkur að kostnaðarlausu. Um leið rifjast það upp að fyrr um daginn, þegar við vorum staddir á hótelbarnum og ég keypti mér gin og tónik fyrir eigin pening, benti einn af kollegum mínum mér á það að ég ætti ekkert að borga neitt sjálfur: Eimskip sæi um þetta.
Magnús gaf mér sömuleiðis sígarettur á hótelinu, langar Marlboro, og við ræddum um ættir okkar, við erum fjarskyldir í gegnum Sæból í Aðalvík á Hornströndum, en þó ekki ótengdari en svo að þegar Magnús var strákur á sjöunda áratugnum fór hann með afa mínum og föðursystur til Spánar í árdaga sólarstrandaferðanna – „Maggi frændi“ er hann kallaðar af sumum í fjölskyldunni. Þetta er líka eitt af vandamálum Íslands. Þar þekkjast eiginlega allir og tengjast einhvern veginn og slíkt ýtir varla undir gagnrýninn hugsunarhátt. Hversu líklegt var að ég myndi skrifa með krítískum hætti um „Magga frænda“ sem hafði farið með afa gamla til Spánar og nú gefið mér einkaþotuferð, langar Marlboro og allt með því? […]
Ég gisti í risastóru herbergi, eiginlega svítu, sem ég hafði út af fyrir mig og ég man að ég stóð fyrir framan spegilinn um kvöldið, lagði hendur á borðið við baðherbergisvaskinn og spurði mig að því, vel slompaður, hvern fjandann ég væri eiginlega að gera þarna. Ætli mér hafi ekki fundist ég vera skítugur, já skítugur, einhvern veginn óhreinn. Mér leið svona eins og ég hefði lotið í lægra haldi, verið sigraður, gefist upp. Svo svaf ég draumlausum áfengissvefni í tvíbreiðu rúminu.“
