Persónustríð í Samfylkingunni?

Það eru að sjálfsögðu einkum pólitískir andstæðingar Samfylkingarinnar, sem nú hamast við að útskýra að flokksfleyið logi stafna á milli. Framboð Sigríðar Ingibjargar Ingadóttur er túlkað sem rýtingsstunga í bak sitjandi formanni. Að baki framboðinu er sagt hafa verið mikið plott og margir handritshöfundar tilnefndir.

Sannleikurinn er hins vegar sá, að þegar komið var á landsfund á föstudagsmorguninn, virtust allir jafn hissa. Þarna var hvergi að sjá þann harðsnúna hóp vel undirbúinna samsærismanna, sem við slíkar aðstæður má búast við að keppist við að draga kjörna fulltrúa út í horn til að sannfæra þá um fagnaðarerindið.

Sjálfur skal ég fúslega viðurkenna, að þegar ég sá fréttir af mótframboðinu á fimmtudagskvöldið, þóttist ég strax sjá í því vel hugsað plott. Og innan Samfylkingarinnar er vissulega að finna ágæta plottsmiði, rétt eins og í öðrum flokkum. En í því andrúmslofti sem ríkti á Hótel Sögu á föstudaginn, rann fljótlega upp fyrir mér að þannig var málið ekki vaxið.

Samfylkingin beið afhroð í síðustu þingkosningum og tapaði meira en hálfu þingliðinu. Sá ósigur var að vísu skrifaður í skýin strax að kvöldi kjördags fjórum árum fyrr, vorið 2009, en varð þó verri en ella vegna slakrar kosningabaráttu.

Það er alsiða að formenn flokka þurfi að taka pokann sinn eftir kosningaósigur. Hér var þó naumast hægt að áfellast nýkjörinn formann, enda nærtækara að benda á fjölmargt annað. Skítverkin, sem ganga þurfti í eftir Hrun, voru ekki til vinsælda fallin, Björt framtíð tók til sín mikið Samfylkingarfylgi og Framsóknarflokkurinn sópaði til sín atkvæðum út á haglabyssur og hrægamma, sem enn svífa óskotnir.

Allt annað mál er svo það, að flokksmenn í Samfylkingunni eru jafnaðarmenn. Jafnaðarmenn vilja eðlilega sjá forystu flokksins síns leggja höfuðáherslu á stefnumál jafnaðarmanna, bæði gömul og ný. Það fólk, sem setti sig í samband við Sigríði Ingibjörgu, var greinilega þeirrar skoðunar að forystan hafi ekki nýtt fyrri hluta þessa kjörtímabils til að ydda slík mál.

Sigríður Ingibjörg er greinilega sama sinnis. Ég sé ekki að hún sé sek um neitt annað. En hún er ekki ein og á ekki að láta sér detta í hug að fara neitt. Sé um einhverja sekt að ræða, er ég líka sekur. Ég vil nefnilega líka sjá grundvallarstefnumálunum telft fremst. Og við erum miklu fleiri. Hópur hinna seku er stór.

Að sjálfsögðu er formannskjör óhjákvæmilega kosning milli einstaklinga. En í þessu tilviki virðist mér þó ekki síður hafa verið kosið um áherslur í málflutningi Samfylkingarinnar. Það er bara eðlilegt. Samfylkingin hefur tekið hálft kjörtímabil í að sleikja sárin. Næstu tvö ár þarf að nýta til að ydda grundvallarmálefni fyrir næstu kosningar.

Fyrir flesta jafnaðarmenn er t.d. alveg ólíðandi tilhugsun að fólk með ríflega 200 þúsund á mánuði skuli þurfa að borga um 30 þúsund af þeim tekjum í skatt á sama tíma og auðlegðarskattur er afnuminn. Það er líka ólíðandi ástand á leigumarkaði, að það kosti 125 þúsund á mánuði að búa í 25-30 fermetra kjallarakompu, sömu upphæð og verslun á jarðhæðinni fyrir ofan greiðir fyrir 60-70 fermetra. Og baráttan fyrir nýrri stjórnarskrá er bara rétt að byrja.

Fyrir Samfylkinguna skiptir öllu máli að forystan og ekki síst þingflokkurinn leggi réttan skilning í hin hnífjöfnu úrslit í formannskjörinu. Í þeim fólst vissulega gult spjald fyrir formanninn. En þetta var í rauninni ekkert persónustríð og meginskilaboðin eru allt önnur:

Tími sjálfsvorkunnar er liðinn. Nú snúa menn bökum saman og brýna nokkur af allra sjálfsögðustu réttlætismálunum. Það eru vopn sem geta bitið vel í næstu kosningabaráttu.

Þannig – og einungis þannig – verður þessari svokölluðu „uppákomu“ snúið í nýja sókn og ósigri síðustu kosninga í stórsigur í þeim næstu.