Lærðu að ljúga

Karl Th. Birgisson skrifar

Hér er ráð ef þú lendir í vandræðum: Ljúgðu.

Það er stórt orð, ljúga. Látum þá nægja að snúa sannleikanum á hvolf, fara ítrekað með sömu ósannindin og spinna upp sem staðreyndir eitthvað sem hefur aldrei gerzt.

Því miður er þetta orðin viðtekin vinnuaðferð hjá einum stjórnmálaflokki, Miðflokknum.

Enda dansa limirnir eftir höfðinu.

Fyrstu viðbrögð Sigmundar Davíðs Gunnlaugssonar þegar hann var spurður út í Wintris í Panama-skjölunum voru að skrökva. Alveg áreynslulaust spann hann upp úr sér ósannindi á staðnum af óþægilega miklu hugmyndaflugi. Hann telur sig sennilega ennþá vera fórnarlamb alþjóðlegs samsæris.

Þegar þingmenn Miðflokksins voru staðnir að ógeðslegri mannfyrirlitningu og furðulegri heimsku á Klaustri ákváðu þeir að snúa vörn í sókn með því að ljúga. Ljúga því upp á Báru Halldórsdóttur að hún væri hluti af viðameira samsæri gegn þeim enda væru þeir sjálfir fórnarlömb.

Til þess að bjarga einhverju af andlitinu var næsta verkefni þingmanna Miðflokksins að tala hver við annan í þingsal sólarhringum saman um að ríkisstjórnin væri – með því að létta enn frekar á gjaldeyrishöftum – að bugta sig fyrir gráðugum útlendingum. Enginn annar stjórnmálaflokkur kannaðist við þann tiltekna sannleika.

Og nú gefst enn eitt tækifærið. Þá gefa þingmenn Miðflokksins því sterklega undir fótinn að Evrópusambandið sé um það bil að fá yfirráð yfir íslenzkum auðlindum og geti brátt stjórnað stóru og smáu á íslenzkum raforkumarkaði. Hvort tveggja er hreinn uppspuni og staðleysa.

En hvað? Hvers vegna? Eru þingmenn Miðflokksins svona óheiðarlegir? Getur það verið?

Svarið er því miður óhjákvæmilega já, því að öðruvísi er ekki hægt að lýsa fólki sem ber vísvitandi fram ósannindi og það ítrekað. En það er ekki eina ástæðan fyrir þessari hegðun.

Hún virkar nefnilega og það er aðalástæðan. Tíu prósent þjóðarinnar segjast ætla að kjósa fólkið sem skeytir hvorki um skömm né heiður, af því að það skáldar upp óvini og segir engan annan en það sjálft geta bjargað landi og þjóð frá þeim.

Við gætum farið 90 ár aftur í söguna til að finna ömurlegustu fordæmin fyrir slíku skrumi, en þess þarf ekki. Trump Bandaríkjaforseti skrökvar því sem hentar hverju sinni, tilvikin eru orðin mörg þúsund. Brexit-sinnar lugu blákalt að þjóð sinni í aðdraganda þjóðaratkvæðagreiðslu, en höfðu að vísu manndóm til að viðurkenna það þegar niðurstaðan var fengin.

Eitt eiga allir ofantaldir einnig sameiginlegt: Af því að þeir bera enga virðingu fyrir sannleikanum hafa þeir heldur enga sjálfsvirðingu.

Í okkar íslenzka tilviki er það reyndar hárrétt niðurstaða hjá viðkomandi.