Dýrin og frelsið

 

 

Það er margt skrítið í Kína. Ég var svo lánsöm að fá tækifæri til að dvelja með fjölskyldunni í Miðríkinu í nokkra mánuði árið 2008, rétt áður en allt hrundi á eyjunni bláu. Það var mikið ævintýri og lífsreynsla.

Eins og allir vita eru Kínverjar margir og í stórborgunum eru víða meiri þrengsli en Íslendingar, með 3,1 íbúa á hvern ferkílómetra, myndu nokkurn tímann sætta sig við.

En það er þröngt um fleiri en mannfólkið. Víða mátti sjá gæludýrasala á götum úti og voru dýrin yfirleitt í pínulitlum búrum, stundum svo þröngum að þau áttu erfitt með hreyfingar. Svo var búrunum staflað upp, t.d. á reiðhjól. Og alltaf fékk ég sting í hjartað.

Á Íslandi er nóg pláss fyrir alla. Samt er það svo að dýr sem flest enda tilvist sína á matardiskunum okkar eru alla sína ævi höfð í pínulitlum búrum eða stíum þar sem þau eiga erfitt með að hreyfa sig og geta engan veginn notið sín og komast aldrei undir bert loft.

Og flest höldum við áfram að kaupa eggin, kjúklingana og svínakjötið. Það sem við sjáum ekki með berum augum virðist ekki koma okkur við.