Djísös kræst, Bobbí. (Eða: Um óvænta samleið Gunnars Smára og Vigdísar Hauksdóttur)

Sá tími kemur í lífi sérhvers manns að þurfa að vitna í Pamelu í Dallas.

Minn tími er kominn.

Mér varð nefnilega ekki sízt hugsað til hennar þegar ég hlustaði á Friðjón R. Friðjónsson og Gunnar Smára Egilsson hjá Frosta Logasyni í Harmageddon fyrir skömmu.

Um facebook-færslu Friðjóns, um kjaramál, engan samningsvilja launafólks og meint rafrænt ofbeldi Gunnars Smára hef ég skrifað áður og bæti engu við.

Enda varð hún ekki til þess að mér varð hugsað til hennar Pamelu.

Það var vaðallinn í honum Smára. Mér leið bókstaflega eins og Pamelu á nýja heimilinu sínu í Southfork. Það var svo súrrealískur veruleiki.

Ég hef reyndar líka áður skrifað um að Smári getur komizt að hvaða niðurstöðu sem verða vill ef hann hefur reiknivél við hendina. Sá eiginleiki hefur orðið að stofnun margra fjölmiðla og komið jafnmörgum á hausinn.

Þið hlustið bara á viðtalið í Harmageddon í rólegheitum og dragið ykkar ályktanir, en ég nefni tvennt að svo stöddu:

Smára tókst að fá það út með hröðum útreikningi að á Íslandi hafi myndazt breiðfylking 160-170 þúsund manna sem „sé risin upp“ fyrir tilteknum launakröfum. Þessa tölu fékk hann með því að leggja saman félagatölu ASÍ og BRSB. Vel gert og þurfti enga reiknivél til.

Að því sögðu er líklega rétt að árétta þá eindregnu skoðun mína, að lágmarkslaun á Íslandi eru svívirðileg, að hið sama gildir um flesta lífeyrisþega, og þau þarf að stórbæta. Enginn ágreiningur um það.

En að 160-170 þúsund manns séu „risin upp“ til þess að styðja við tiltekna kröfugerð, með öllum flækjunum sem því fylgja? Til þess þarf allnokkurn sjálfssannfæringarkraft, en af honum hefur Smári alltaf haft talsvert.

Það er rúmlega vel gert, að taka sér prókúrurétt og skoðun fyrir hönd alls þessa fólks. Og gerast fulltrúi þess.

Við erum flest sammála um að kjör hinna tekjulægstu séu engum boðleg, en spunavaðall sjálfvalinna spámanna er heldur engum boðlegur og sízt þegar hann er uppfullur með klisjur og staðleysur. Eða bara að hent sé fram því sem betur hljómar.

Hitt atriðið virðist lítilvægara á yfirborðinu, en segir samt talsverða sögu. Smári sá enda ástæðu til að nefna það tvisvar í viðtalinu.

Það var sumsé að þegar stjórnmála- og auðvaldsstéttin stendur frammi fyrir áðurnefndum 160 þúsund manna múr Gunnars Smára, þá dugi henni lítt „að senda Ásgeir Jónsson enn einu sinni í sjónvarpið“ til að andmæla.

Já: „Að senda“. Í sjónvarpið eða Kastljósið. Tvítekið. Og Ásgeir Jónsson nefndur í báðum tilvikum.

Atvikalýsing er væntanlega svona:

Bjarni Ben.: „Það er krísa.“

Katrín Jakobsdóttir: „Sendum Ásgeir í sjónvarpið.“

Eins og James Bond. Eða bara Rambó.

Nú veit ég að það er í tízku meðal sumra að tala illa um Ásgeir Jónsson. En lítur formaður Sósíalistaflokks Íslands og gamalreyndur fjölmiðlamaður þannig á, að Ríkisútvarpið láti „senda“ sér viðmælendur? Í alvöru?

Og er það þannig í hugsanaflóru Gunnars Smára Egilssonar, að þegar ríkisstjórnin lendir í vandræðum, þá hringi einhver á hennar vegum í Magnús Geir Þórðarson eða Rakel Þorbergsdóttur og panti að stamandi ofurhetjan Ásgeir Jónsson verði fenginn í viðtal til að hræða líftóruna úr launafólki?

Mér er skapi næst að snúa kröfu Smára – þessari margítrekuðu um að Friðjóni Friðjónssyni verði hvergi boðið í viðtal – upp á hann sjálfan. Það má ekki bjóða fólki upp á svona þvælu, og afsakið orðbragðið. Nóg er nú samt.

Reikningskúnstir Gunnars Smára verða ennþá ómerkilegri í samanburðinum þegar hann sýnir okkur inn í þennan hugarheim sinn. Við sem héldum að Sigmundur Davíð, Vigdís Hauksdóttir og Davíð Oddsson væru búin að taka þann heimshluta að sér. En það er líklega alltaf pláss fyrir enn einn í partíinu.

———-

En hvað þá með hana Pamelu? Hvers vegna varð mér hugsað til hennar?

Kannske af því að hún giftist blessunin inn í fjölskyldu þar sem enginn vissi frá einni viku til annarrar hvað sneri upp og hvað niður. Við erum svolítið stödd þar, saklausir neytendur fjölmiðla með ofgnótt yfirlýsinga og offramboð af útúrsnúningum og talnaleikfimi.

Eins og í Dallas breytist sagan í hverri viku, og og dauðir fyrirtækjaeigendur ganga jafnvel aftur sem foringjar öreiganna.

Mögulega fór ég líka að hugsa um Pamelu af því að þáttarstjórnandinn Frosti var gítarleikari í frábærri hljómsveit – Mínus – sem gaf út plötuna Jesus Christ Bobby.

Fyrsta lagið á plötunni heitir Chimera, sem getur merkt til dæmis undarlega saman setta furðuveru eða bara hreina ímyndun. Þar eru samt varla nokkur hugrenningatengsl.

Ég veit það ekki alveg og þarf svosem ekkert að vita það nákvæmlega. Kannske þótti mér Pamela bara sæt.

Veit samt að að hún átti betra skilið en þennan Bobby.

Það eigum við líka.