Þrír dagar. Lögbrotin og lygin

Þrír dagar til kosninga. Hvað var okkur boðið upp á?

Þetta var snöggtum skárri dagur.

Pétur flugmálastjóri birti kæru sína á hendur loddaranum (sjá hér og hér). Annars vegar fyrir að skrópa í vinnunni og brjóta þannig lög um þingsköp. Hins vegar fyrir að ljúga til um lögheimili sitt. Hvort tveggja er sorglega satt.

Hér má lesa yfirlit yfir þátttöku loddarans í atkvæðagreiðslum í þinginu. Þetta er síðasta heila þingið, 2015-2016 (það er auðvelt að finna hin).

Af um 1.200 atkvæðagreiðslum tilkynnti hann fjarvistir 26 sinnum.

Hann var hins vegar fjarverandi skýringa- og tilkynningalaust í 822 skipti. Jájá, 822 skipti.

Fjarvistir á nefndarfundum eru flóknari, en engu skárri.

Þetta heitir að skrópa í vinnunni og er brot á þingskaparlögum.

Hitt er svo lögheimilið. Í lögum segir svo í fyrstu grein:

Lögheimili manns er sá staður þar sem hann hefur fasta búsetu.
Maður telst hafa fasta búsetu á þeim stað þar sem hann hefur bækistöð sína, dvelst að jafnaði í tómstundum sínum, hefur heimilismuni sína og svefnstaður hans er þegar hann er ekki fjarverandi um stundarsakir vegna orlofs, vinnuferða, veikinda eða annarra hliðstæðra atvika.
Dvöl í gistihúsi, fangelsi, vinnuhæli, sjúkrahúsi, athvarfi, heimavistarskóla, verbúð, vinnubúðum eða öðru húsnæði, sem jafna má til þessa, er ekki ígildi fastrar búsetu.

Síðar: „Hjón skulu hafa sama lögheimili.“

Loddarinn skráir lögheimili sitt á eyðibýli og hefur gert árum saman, meðal annars árin sem hann var forsætisráðherra.

Þetta mál snýst vitaskuld minnst um lög, en meira um móral. Að það skuli látið óátalið árum saman að alþingismaður – hvað þá forsætisráðherra – skrái lögheimili sitt rangt, ekki fyrir slysni heldur mjög vísvitandi. Enginn lyftir svo mikið sem litlafingri til lágmarksvarnar lögum og sið í landinu. Ekki Þjóðskrá, svo vitað sé. Enginn.

Brot á þessum tvennum lögum varða ekki fangelsisvist, þótt gamli flugmálastjóri virðist líta svo á. Það væri heldur engum til góðs að loddarinn sæti í fangelsi, ekki honum og enn síður samföngum hans.

—–

Páll Magnússon var í útvarpinu í allan dag. Ýmist að lofa hækkun frítekjumarks hjá lífeyrisþegum eða lofa skattalækkun.

– Þegiðu Palli, þú veizt betur, sagði ég við útvarpið. Veit ekki hvort hann heyrði í mér.

Ég var nefnilega nýbúinn að lesa hann Indriða H. (það á alltaf að lesa Indriða H.) lýsa listinni að lækka skatta með því að hækka þá fyrst.

Hið sama gildir um frítekjumarkið með öfugum formerkjum. Það var lækkað svo hægt væri að lofa því að hækka það aftur.

Ég var líka nýbúinn að hlusta á Loga Má lýsa því hvernig skattalækkun Sjálfstæðisflokksins þýddi fimmþúsundkall fyrir meðaltekjufólk, en fimmtánþúsundkall fyrir hátekjufólk. Og spyrja hvar ríkið ætti að skera niður í staðinn – er mikil fita utan á nauðsynlegustu samneyzlunni?

En svo velti ég fyrir mér Palla, sem mér hefur alltaf líkað vel við. Stór kostur við hann er að maður veit alltaf hvar maður hefur hann. Þar eru engin undirmál, ekkert orðskrúð til að fela meiningu. Hann segir það sem honum finnst.

Til dæmis þegar hann kallaði Helga Seljan óþverra og skíthæl.

Og Palli veit betur. Hann veit að skattalækkun á þenslutímum er hagstjórnarlegt vanvid og hann veit að frítekjumarksloforðið er aðeins endurtekning á nýsviknu loforði.

Hann veit að hann er að blekkja og skrumskæla sannleikann.

Og hvað með það? heyri ég ykkur spyrja. Er þetta ekki bara venjuleg pólitík?

Jú, og það er nú vandinn. Það er barasta ekkert í lagi ef annars þokkalegu fólki finnst alltílæ að blekkja og tala þvert um hug sér bara af því að það er í framboði.

Ekki ef þetta á einhvern tímann að skána hjá okkur.