Stóra lygin

Ekki ætla ég að bæta í hneykslunina yfir dómaraskipan Sigríðar Andersen í landsrétt.

Það væri enda auðveldasta verk í heimi og ekki á bætandi.

Í efni málsins stendur ekki steinn yfir steini. Ráðherrann kveðst hafa viljað, að dómarareynsla hefði meira vægi í ráðningunni. Það stenzt ekki skoðun og nægir að benda á dæmið af Eiríki Jónssyni, sem ráðherrann hafnaði, en hefur meiri dómarareynslu en sumir þeirra sem hún vildi frekar. Annað er eftir því.

Á seinni stigum virðist ráðherrann hafa gripið til jafnréttissjónarmiða. Þá gátu þeir hlegið með öllum kjaftinum, sem til þekkja.

Í einu af fyrstu viðtölunum sem Sigríður Andersen veitti, eftir að hún kynnti tillögu sína, svaraði hún aðspurð að jújú, víst fjölgaði kvendómurum í réttinum eitthvað með tillögunni, „ef einhverjum finnst það skipta máli.“ Hún stillti sig um að hnussa.

Núverandi dómsmálaráðherra hefur aldrei gefið hætishót fyrir röksemdir um nauðsyn þess að líta til kynjajafnréttis þegar kemur að ráðningum eða nokkru öðru. Ekki svo mikið sem hálfa tutlu.

Hún er þessu leyti mun forhertari en til dæmis Brynjar Níelsson. Hann er bara gamaldags kallpúngur og reynir að djóka með það. Sigríður Andersen hefur beinlínis óbeit á þessum sjónarmiðum.

Því nefni ég þetta sérstaklega, að vinir okkar í Bjartri framtíð hafa einkum gripið til kynjavinkilsins til að réttlæta stuðning sinn við hinn fráleita málatilbúnað dómsmálaráðherra Sjálfstæðisflokksins. Hann sé hið frábærasta jafnréttismál.

Æ og meira æ. Ekki reyna þetta, elskurnar. Atarna er svo örþunnt fíkjublað, að það skýlir í engu blygðun ykkar.

Tölum frekar um hlutina eins og þeir eru.

Það jafngildir stjórnarslitum ef ríkisstjórnarflokkur verður til þess að fella þingmál sitjandi ráðherra. Ef Björt framtíð vissi það ekki fyrir, þá hefur vonandi einhver á vegum Bjarna Benediktssonar gert þeim grein fyrir því.

Og hvað fer þá í gegnum hugann á þessum fjórum þingmönnum Bjartrar framtíðar, þegar þeir standa frammi fyrir málatilbúnaði dómsmálaráðherrans?

Tveir eru nýkjörnir á alþingi. Hinir tveir hafa verið ráðherrar í örfáa mánuði. Þess vegna fara meðal annars eftirfarandi þankar í gegnum hausinn á þeim:

Á ég að fórna þingsetu minni fyrir þessa einu fjandans tillögu dómsmálaráðherrans? Á ég að hætta að vera ráðherra – ég er varla byrjaður! – út af einhverju innanflokksmöndli hjá Sjálfstæðisflokknum, sem ég hef eila ekki kynnt mér almennilega?

Ætlum við í kosningar núna með 3-4 prósent fylgi og heilbrigðisráðherra sem hefur ekki beinlínis verið að setja niður þriggja stiga körfur? Eða eigum við að taka sénsinn á því, að Framsóknarflokkurinn komi inn í ríkisstjórn í okkar stað?

Og miklu fleira til.

Samanlagt: Eigum við að fórna þessu öllu fyrir eitt fokkings mál, sem hægt er kjafta sig út úr og verður gleymt um verzlunarmannahelgina?

Þau munu aldrei viðurkenna að hafa spurt sig þessara spurninga, en þau gerðu það nú samt og svarið er augljóst.

En gáum að. Hér skal alls ekki fullyrt, að eiginhagsmunir hafi ráðið úrslitum um stuðning Bjartrar framtíðar við dómaraskandal Sigríðar Andersen. Þess eru nefnilega sárgrætilega mörg dæmi að þingmenn og ráðherrar líti svo á, að þeir eigi svo margt gott eftir ógert – svo mörg þjóðþrifamál sem bíða og við erum ekki einu sinni byrjuð – að almannahagsmunir krefjist þess að þeir kyngi bæði ælunni og samvizkunni og sitji sem fastast. (Í tilviki Óttars Proppé er þetta að vísu varla nothæf hugsun. Í nýsamþykktri fjármálaáætlun hefur hann nefnilega lítið sem ekkert svigrúm til góðra verka.)

Í mínum pínulitlu afskiptum af pólitík hef ég horft upp á tugi fólks ljúga þvíumlíku að sjálfu sér þangað til það fór að trúa sér sjálft.

Og vitiði hvað? Ég er löngu hættur að hneykslast. Þarna ræður mannlegt eðli för og ég veit varla nema tíu manns, sem myndu ekki bregðast svona við.

En það er eitt að ljúga því að sjálfum sér, að maður sé svo mikilvægur, ábyrgðarfullur, uppfullur með góðar hugmyndir og frábær ókláruð verk – og umfram allt svo móderne og öðruvísi en allir hinir spilltu og gamaldags stjórnmálamennirnir.

Björt framtíð laug því ekki bara að sjálfri sér í dag.

Hún laug því að okkur öllum.