Stærðfræðilæsi

Nei, ég ætla ekki að tala um formúlur fyrir því að troða öllu sem hægt er, já, raunar öllu sem ekki er hægt líka, innan ákveðins þröngs hrings sem á óljósa miðju í skítugustu tjörn á landinu. Ekki tölfræðina sem liggur á bakvið flugbrautir undir sjúkrahúsveggjum eins þótt útkoman segði manni að það væri heppilegra að fólk byggi þar. Undir veggjunum á ég við. Fyrir þá sem tölfræðilega vilja flýta sér á sjúkrahús.

Ég á heldur ekki von á að það þýði neitt að reyna að rökræða það að seint muni ganga upp að þriðjungur samfélags passi þetta samskiptaform, peninga, fyrir þann þriðjung sem er að reyna að halda heilsunni í þeim þriðjungi, líka, sem er að bögglast við mennta hina þriðjungana tvo. Þarna er trúlega um skort á „stærðfræðilæsi“ að ræða.

Og alveg eins og það er víst ekki ennþá farið að kenna börnum á Íslandi á áttavita og kort, landabréf vel að merkja, er heldur ekki reynt að benda þeim á að spurningar eru forsendur fyrir svörum. Enda hver ætti svo sem að gera það? Kennararnir sem gátu ekki kennt þeim að lesa? Ég er samt ekki að kenna þeim um neitt, kennurunum, nema kannski skort á „stærðfræðilæsi“.

Hvað margir?

Hversu margir flóttamenn geta komið sér hér fyrir er spurningin, ekki hvað „við“ getum komið mörgum fyrir. „Við“, „hér“, búum á einhverju strjálbýlasta svæði á þessari jörð. Hér er nægt ferskt vatn handa miklu fleira fólki, næg jörð, nægur fiskur, næg orka. Svo hvað?

Íbúðalánasjóður, þetta fyrirbæri sem ég sé að einhver kallar „samfélagsbanka“ í umræðunni og er þá trúlega búinn að gleyma þeim fléttum sem fléttaðar voru í aðdraganda „hrunsins“, á kringum 600 íbúðir í reiðileysi ef eitthvað er að marka umfjöllunina og marki ég það sem ég sé hér út um gluggann hjá sjálfum mér þá liggja þær undir skemmdum. Já, hér á mínu svæði eru 2% af íbúðum í opinberri útrýmingarhættu. Slíkt er efni í annan þanka.

Það hvarflar að mér hvort það geti verið að margfölduð reiknigeta rafeindaheila hafi fært okkur veldisvöxt eða enn magnaðri margföldunaráhrif á „galskapinn“. Með tilkomu töflureiknanna, sem hefðu átt að forðað okkur frá endalausum skipulagsslysum á höfuðborgarsvæðinu, fjölgar þeim. Í orkugeiranum vaða uppi glórulausir, sem aldrei fyrr. Að kaupa sér tvær, já tvær, vindmyllur þar sem vindmælir hefði dugað hvað þá að ætla að koma upp „görðum“ til að framleiða orku fyrir Breta, að láta þá hafa rafmagn á einn hund sem öðlast svo giska sérstaka merkingu í ljósi þess sem kalla mætti Volkswagenheilkennið, ætti að speglast í því að stóriðjan er að nota sem svarar 5% af orkuþörf Breta. Það er að segja ef marka má forstjóra Landsvirkjunar. Af þessum terawattstundum sem stóriðjan notar ætti að vera hægt að nýta aftur í formi glatvarmans, mikla orku. En, þetta „umhverfisvæna“ fyrirtæki, Landsvirkjun, er víst búið að semja upp á að það megi ekki. Ástæða þess að tölvufyrirtæki fara til Danmerkur með gagnaver er að þar er hægt að nýta glatvarmann, varmann sem skapast við kælinguna á allri þeirri vitleysu sem flýtur um netheima. Hér færi hann með affallinu af Hellisheiði í hafið.

Pláss fyrir par milljónir

Ef „við“ bara getum látið það ógert að þvælast hér fyrir, grafa undan öllu og öllum, þá er nóg rúm fyrir miklu fleiri en kæra sig um að vera. Er ekki unga fólkið að fara? Meiri hluti landsmanna vill ekkert vita af landinu handan Hvalfjarðar og Hellisheiðar og ætti því að standa gjörsamlega á sama þótt þangað flytti fólk. Svo ég komi svo aftur að þessari hálfvitalegu spurningu sem glumið hefur á okkur, fram að París alla vega, hvað getum „við“ tekið á móti mörgum? minni ég bara á að þetta „við“ getur ekki einu sinni séð „gestum“ okkar fyrir aðstöðu til að ganga örna sinna.

Krummi í Rjóðri