Samkvæmni Jóns Steinars

Jón Steinar Gunnlaugsson er rökfastur og skýr maður. Slíkir geta þó líka skriplað á skötu. Að því er virðist ótvírætt.

Benedikt Bogason hæstaréttardómari hefur nú stefnt Jóni Steinari fyrir meiðyrði. Þau eru sögð felast í því, að saka Benedikt og fleiri hæstarréttardómara um að hafa framið dómsmorð, þ.e. að hafa vísvitandi kveðið upp rangan dóm í tilteknu máli.

Þetta gerir Jón Steinar í nýlegri bók, þar sem segir meðal annars: „Ég hika ekki við að segja að á Baldri hafi við meðferð Hæstaréttar verið framið það sem kallað hefur verið dómsmorð […] Dómsmorð er […] dráp af ásettu ráði, þar sem réttarfarið verður að morðtólinu.“

Hann vitnar til norskrar skilgreiningar á dómsmorði:

„Hér er því um „intentional (ásetnings-) miscarriage of justice“ að ræða. Með orðinu dómsmorð er einnig átt við hitt, þegar verknaðurinn leiðir eigi til dauða fórnarlambsins, heldur óverðskuldaðrar refsingar.“

Jón Steinar bætir við að þessi skilgreining „eigi vel við“ í málinu.

Gott og vel. Ég tek ekki afstöðu til efnisatriða þessa tiltekna máls, en leiði hugann að 130. grein almennra hegningarlaga:

„Ef handhafi dómsvalds eða annars opinbers úrskurðarvalds um lögskipti gerist sekur um ranglæti við úrlausn máls eða meðferð þess í því skyni, að niðurstaðan verði ranglát, þá skal hann sæta fangelsi allt að 6 árum.

Hafi verknaðurinn haft eða verið ætlað að hafa í för með sér velferðarmissi fyrir nokkurn mann, þá skal refsingin vera fangelsi ekki skemur en 2 ár og allt að 16 árum.“

Semsagt: Jón Steinar virðist ótvírætt og alveg vífilengjulaust saka dómarana um refsivert athæfi, sem varðar meiraðsegja margra ára fangelsi.

Þar er heldur ekkert mehe eða kannske. Ásökunin er skýr um refsivert brot af ásetningi.

Núnú. Fyrir nokkrum dögum hlustaði ég á Jón Steinar í morgunútvarpi Ríkisútvarpsins fjalla um nýfallinn úrskurð Mannréttindadómstóls Evrópu í máli Egils Einarssonar.

Þar sagði hann skýrt og skorinort að sínum hætti: Það má ekki og er ólöglegt að saka mann opinberlega um refsivert athæfi sem ekki hefur sannazt á hann eða hann verið fundinn sekur um. Basta. Og rétt hjá honum.

Óhjákvæmlega vaknar nú að minnsta kosti ein spurning:

Í ljósi þessara nýlegu ummæla (og margra fleiri), tekur því nokkuð fyrir Jón Steinar að grípa til varna í meiðyrðamálinu? Ég þykist vita að hann muni gera það, en málsvörnin hlýtur þá að byggjast á því að önnur lög gildi um hann sjálfan en þann sem sakaði Egil Einarsson um refsivert athæfi.

Að öðrum kosti er ekki nokkur samkvæmni í því sem hann segir.

Og það þykjumst við vita, að sé eitt af því síðasta sem hann vill gerast sekur um.