Lokaorð

Þessi grein eftir mig birtist í Austurglugganum í dag í dálki sem heitir Lokaorð.  

Um daginn var mér sagt að ég skynjaði ekki mörk raunveruleika og ímyndunar.  Þetta hefur mig lengi grunað og nú þegar sjálfur forsætisráðherra lýðveldisins segir mér þetta, veit ég að þetta er satt.

Mér hefur nefnilega fundist hann vera hálfgerður bjáni, frekur og ofdekraður auðmaður sem þyldi ekki mótlæti og færi í fýlu væri honum andmælt, en auðvitað gat það ekki verið rétt.  Slíkur maður gæti aldrei orðið forsætisráðherra lands og þjóðar; slíkur maður yrði aldrei kosinn í þetta valdamesta embætti landsins af grandvörum kjósendum.  Ó nei, það myndi aldrei gerast í raunveruleikanum en ég ímyndaði mér, í mínum villtustu draumum, að þetta hefði átt sér stað og nú hefur forsætisráðherrann sagt mér að skynjun mín sé ekki raunveruleg.  Mér líður strax betur.

Mér líður strax betur vegna þess að ég hafði líka ímyndað mér að utanríkisráðherrann væri ekki starfi sínu vaxinn og vildi einangra landið svo fámenn klíka ætti betur með að láta greipar sópa um landsins gæði.  Hvernig gat mér dottið þetta í hug, sérstaklega þegar haft er í huga að maðurinn kemur úr Skagafirði og afgreiddi þar bensín fyrir Reyðfirðing sem breytti litlu kaupfélagi í efnahagslegt stórveldi?  Skammstu þín Björgvin!

Og það var meira.  Stundum fannst mér eins og sjávarútvegsráðherrann hefði tekið heilan fiskistofn og gefið hann nokkrum manneskjum, bara si sona.  Eitthvað fannst mér eins og að hann væri að launa þeim einhvern stuðning við sig, flokkinn sinn og jafnvel hinn ríkisstjórnarflokkinn líka, en þannig hlutir gerast ekki á Íslandi.  Jafnvel þótt ég hafi stundum ímyndað mér að hér væri spilling sem mafían myndi öfunda okkur af, þá er ég feginn að vita núna að þetta var ekki rétt upplifun hjá mér og að raunveruleikinn er raunverulega allt annar.

Svo fannst mér eins og misskipting væri að aukast í landinu og ég ímyndaði mér að sífellt fleiri ættu erfitt með að láta enda ná saman.  Verra.  Ég ímyndaði mér að um helmingur landsmanna gæti ekki látið enda ná saman og sykki sífellt dýpra í skuldafen og ómegð en auðvitað gat það ekki verið rétt; ég meina leiðréttingin mikla og allt það.  Meira að segja hélt ég í þessu vitstoli mínu að fólk væri ýmist farið í verkfall eða á leiðinni í verkfall til að knýja fram bætt kjör en auðvitað er það ekki svo í útópíunni Íslandi.  Hvernig gat mér dottið þetta í hug?  Jesús minn hvað ég skammast mín.

Meira að segja á meðal minna nánustu sá ég ekki mörk þess sem er og þess sem er bara til inni í höfðinu á mér.  Mér fannst eins og sífellt væri þrengt meira að námsmönnum og að þeir ættu erfiðara með að fá lán fyrir námi sínu en áður og til að kóróna allt saman, ímyndaði ég mér að lánsupphæðirnar færu minnkandi.  Auðvitað gat þetta ekki verið, því þegar ég kom til sjálfs mín og greip niður í kosningastefnuskrá Framsóknarflokksins, sá ég að þar hafði því meðal annars verið lofað að hluti námslána myndi breytast í námsstyrk og auðvitað er það svo í raunveruleikanum.

Ég er þakklátur forsætisráherra fyrir báðar leiðréttingarnar; hina fyrri þar sem hann hrifsaði með dirfsku hins hugumprúða riddara, 300 milljarða króna úr klóm hrægammanna og færði okkur (ég hafði ímyndað mér að þetta hefði eitthvað fokkast upp hjá honum og að ég þyrfti að borga leiðréttinguna sjálfur, tíhí) og svo hina síðari þar sem hann svipti hulunni frá sjónum mínum og sýndi mér raunveruleikann eins og hann er en ekki eins og ég, ímyndunaraveikur maðurinn, hélt að hann væri.

Mikið er nú gott að þessi martröð er að baki og ég vona að forsætisráðherrann verði duglegur að hnippa í okkur þegar við næst villumst af vegum raunveruleikans yfir á gular múrsteinagötur ímyndunarinnar.