Lögin og siðurinn

Sjálfstæðismenn hoppa nú í gleði hver upp um annan, að hafa fengið staðfestingu á því frá umboðsmanni alþingis að Sigríður Andersen hafi hvorki brotið lög né trúnað með samtali sínu við Bjarna Benediktsson.

Það er alveg áreiðanlega satt og rétt, og líka að dómsmálaráðherrann hafi viljað binda endi á þann ótrúlega praxís sem hefur greinilega viðgengizt athugasemdalaust í ráðuneytinu áratugum saman um svonefnda uppreist æru.

Ráðuneytið fær meðmælabréf og kannar ekki einu sinni hver skrifar þau eða af hvaða tilefni, og svo framvegis.

Sem er algerlega súrrealísk stjórnsýsla.

En.

En.

Athugasemdir Bjartrar framtíðar og fleiri við samskipti dómsmálaráðherra og forsætisráðherra snerust ekki um lög og stjórnsýslu. Þau snerust um traust á stjórnmálum og varðstöðu um almannahag.

Hvers vegna hafði Sigríður Andersen samband við Bjarna Benediktsson um mál tiltekins barnaníðings? Af því að hún vildi ræða við hann almennt um hvernig með slík mál ætti að fara í framtíðinni, sem hún er alveg örugglega áhugamanneskja um?

Nei.

Sigríður hefur lýst því þannig, að þarna hafi dómsmálaráðherra verið að ræða mál við forsætisráðherra og að það væri nú helvíti skítt, ef einn fagráðherra gæti ekki einu sinni talað um verkefni sín við sjálfan forsætisráðherra. Þá væri fokið í flest skjól.

Þetta er ódýr fyrirsláttur, því að það var ekki svoleiðis. Og nú reyni ég að vera kurteis.

Ef dómsmálaráðherra hefði viljað ræða við forsætisráðherra almennt um fagleg viðfangsefni sín í uppreistri æru barnaníðinga, þá hefði hún máske hringt út af Róberti Árna Hreiðarssyni, sem var eina málið til umræðu í samfélaginu á þeim tíma. Það gerði hún ekki.

Hún hafði hins vegar samband við forsætisráðherra út af hinum níðingnum, sem mig langar ekki að muna hvað heitir.

Hvers vegna? Af faglegum ástæðum og til að ræða almenna hluti lögfræðilega?

Nei og alls ekki.

Þarna var ekki dómsmálaráðherra að hafa samband við forsætisráðherra til að ræða fagleg verkefni sín.

Þetta var Sigríður Andersen ráðherra Sjálfstæðisflokksins að láta son Benedikts Sveinssonar og formann Sjálfstæðisflokksins vita af því, að hugsanlega yrði hún neydd til þess eftir kæru – eftir að hafa neitað – að láta af hendi upplýsingar um að pabbinn hefði skrifað upp á bevís fyrir barnaníðing.

Þetta var nefnilega ekki samtal á milli dómsmálaráðherra og forsætisráðherra.

Þetta var samtal á milli tveggja þingmanna Sjálfstæðisflokksins, af því að annar átti von á því að verða knúinn til þess með úrskurði að veita upplýsingar sem gætu orðið hinum pólitískt erfiðar, jafnvel dýrkeyptar.

Það kemur lögfræði ekkert við og ekki heldur hinni ömurlegu stjórnsýslu. Barasta ekki neitt.

Sjálfstæðisflokkurinn getur veifað öllum heimsins lagabókstöfum til þess að kjafta sig frá þessu máli.

Það snýst hins vegar ekki um lögfræði.

Það snýst um traust á stjórnmálum – sem við þurfum svo nauðsynlega að öðlast eftir alla þessa áratugi af helmingaskiptum, hruni og Panama-skjölum.

Það snýst líka um trúverðugleika.

Að stjórnmálin fari loks og um síðir að gæta almannahagsmuna, en ekki einkahagsmuna stjórnmálamanna, fyrirtækja þeirra og fjölskyldna.

Um slíka sérhagsmunagæzlu hverfist reyndar saga Sjálfstæðisflokksins frá upphafi og fram á okkar daga.

Og kristallast í þessu máli, sem sjálfstæðismönnum virðist finnast alveg frábært og óaðfinnanlegt af því að engin lög voru brotin eða stjórnsýslureglur.

Því verður að ljúka.

Of lengi hefur verið sitt hvort, lögin og siðurinn.