Hagsmunir og hentistefna

Ég held að ég hafi varla skrifað stafkrók um Árna Þór Sigurðsson síðan haustið 1999. Það var í landsmálablaðið Austurland.

Nú er aftur tilefni. Því að stundum er samhengi nauðsynlegt.

Snemma árs 1999 tók Árni Þór þátt í prófkjöri Samfylkingarinnar fyrir þingkosningarnar þá um vorið. Hann var gizka ánægður með árangur sinn og sagðist hlakka til nýja starfsins, „hafandi ekki verið á alþingi áður.“ Það fór eins og það fór, og ekkert fékk Árni Þór þingsætið.

Núnú. Um haustið skrifaði hann mikla grein í Moggann þar sem hann mótmælti því að Samfylkingin yrði formlega að stjórnmálaflokki. Samt hafði hann skömmu fyrir prófkjörið mælt fyrir því að slíkur flokkur yrði stofnaður ekki síðar en árið 2000 enda hefðu gömlu flokkarnir „í raun lokið hlutverki sínu“.

Í Moggagreininni var allt breytt. Árni Þór fann stofnun flokksins allt til foráttu og tilkynnti að hann ætlaði sko ekki að vera með í því partíi. Skömmu síðar fór hann til Vinstri grænna og það kom áreiðanlega ekkert við þingsætinu sem hann fékk aldrei sem frambjóðandi Samfylkingarinnar.

Var svo allt kyrrt um hríð.

Þar kom, að Árni Þór Sigurðsson þingmaður Vinstri grænna (einmitt) stóð að því að stefna Geir H. Haarde og öðrum fyrir landsdóm. Hann gekk mjög hart fram í því máli eins og lesa má í þingræðum og fór þar næst stjórnarandstæðingum innan vinstri stjórnarinnar, þeim Atla, Lilju Mósesdóttur og fleirum.

Svo langt gekk hann raunar, að eftir að Jóhanna Sigurðardóttir gerði athugasemdir við aðdraganda málsins í þingræðu rauk hann í fússi úr þinghúsinu og mælti í kjölfarið fyrir stjórnarslitum innan þingflokks VG. Hann vildi sko þrjótinn Geir dreginn fyrir landsdóm og engar málalengingar.

Það fór eins og við þekkjum.

Var svo allt kyrrt um hríð.

Nú fer að spyrjast fyrir allmörgum mánuðum að til standi að gera Árna Þór að sendiherra. Einhverjir lyftu brúnum og spurðu hvort vonda vinstri stjórnin hefði ekki aflagt þann sið, að utanríkisráðherra skipaði bara einhvern og einhvern sendiherra, af því að það hentaði pólitískum og persónulegum hagsmunum.

Ætluðu Vinstri græn að hefja þann dans aftur?

Svo ber það óvænt til um okkar mundir – í júní – að Árni Þór Sigurðsson sér ástæðu til að setja ofan í við varaformann sinn, Björn Val Gíslason.

Tilefnið? Jú, varaformaður Vinstri grænna fór ekki nógu meinlausum orðum um – hvern? Jú, Geir H. Haarde, sem Árni Þór sagði að væri „vandaður og heiðarlegur einstaklingur sem tilefnislaust er að hnýta í.“

Sorrí krakkar, en kræst: Hvað er hægt að vera mikill hentistefnu- og eiginhagsmunagaur?

Og er það virkilega stefna Vinstri grænna að ráða og reka fólk í almannaþjónustu vegna pólitískra og persónulega hagsmuna?

———-

Greininni í Austurlandi haustið 1999 lauk svona: „Það er veik von til þess að [Árni Þór] fái þægilegt djobb eða jafnvel sæmilegt sæti á framboðslista annars staðar.“

Mér finnst eiginlega óþægilegt að vera svona forspár.