Forsetagrín?

Eftir séra Bolla Pétur Bollason

Forsetakosningaár er runnið upp. Ólafur Ragnar hefur ávarpað þjóðina og býður sig ekki fram. Þá um leið hafa kynstrin öll af kvistum og kverúlöntum látið vita af sér og hjólin snúast, sumir jafnvel hræddir um að vera ekki nægilega þjóðþekktir. Nú þegar hefur framboð verið dregið til baka, vafalaust skynsamlegra en margt annað, menn þurfa að vera alveg vissir. Það er verið að safna meðmælum.

Fréttablöð og önnur blöð setja sig í stellingar og skrýtið þegar slík blöð verða strax að kosningablöðum fyrir ákveðna verðandi frambjóðendur, slíkt kynni meira að segja að sóma sér vel í „Skrýtiðdálk” DV.

Ófáir láta kitla sig svolítið á fésbók, að nú sé kominn tími til að bjóða sig fram og skella sér á Bessastaði og „lækin” hrynja inn og menn æsast upp. Ætti ég?

Kannski gæfi það mörgum yl í hjarta ef grínisti fengi embættið, yrði svona Klovn- stemmning á Álftanesi. Fálkaorður á nýársdag myndu þá sennilegast heyra fljótt sögunni til og risastórir sleikipinnar yrðu teknir upp í staðinn. Ekki það að ég sé hrifinn af heiðursorðum……og ekki heldur risastórum sleikipinnum.

Nei, það sem ég er að segja hér er þetta: Í afþreyingariðnaði nútímans og margvíslegum hégóma sem honum fylgir vilja ýmsir láta ljós sitt skína hvað téð embætti snertir án þess að gera sér grein fyrir alvöru þess.

Áramótaskaupin hafa t.d. í gegnum tíðina dregið upp glamúrmyndir af Bessastöðum þar sem allir dansa með kokteilglös í höndum og forsetinn fremstur í flokki með sinn sveip í hárinu. Frábært spaug og hollt en ég vona að enginn hafi tekið það of alvarlega og sé einmitt þess vegna á hraðri leið út á Álftanes.

Ég vil eindregið að forsetaembættið verði annað hvort lagt niður eða þá að því sé sýnd virðing. Ef á að sýna því virðingu þarf þar að vera aðili sem er víðsýnn og snjall, menningarlega innstilltur, tilbúinn að skoða hvert málefni með gagnrýnum augum þiggjandi vitur ráð frá vitrum ráðgjöfum, ég legg áherslu á viskuna, að hann gangi ekki að málaflokkum aðeins með eigin fyrirframgefnar hugmyndir og hugsjónir að leiðarljósi.

Og síðast en ekki síst að neitunarvaldið verði ekki eins og hver annar rauður leikfangatakki á skrifborði forseta sem hægt verður að styðja á til að senda hitt og þetta í þjóðaratkvæði með fullri virðingu einmitt fyrir lýðræðinu. Hver yrði ekki þreyttur á því að ganga að kjörborði kannski í trilljónasta skiptið á einu ári og það til að ákveða hvort banna ætti Klovn innan 16 ára eða 12 ára? Til að koma í veg fyrir það þarf sannarlega að hvetja þingheim meira og hrósa, heldur en að segja honum að fara stöðugt til andskotans.

Og svona til að halda næstum öllu til haga þá finnst mér að nýr forseti þurfi að kunna góða ensku, og vonandi fleiri tungumál, því hann skal flytja innihaldsríkar ræður á erlendum vettvangi innan um ráðamenn sem líta ekki bara á lífið sem grín og sem vilja vonandi ólmir taka mark á eyjunni í norðri eins og aðrir úti í hinum stóra heimi. Meira að segja stórstjörnur sem mæta til að mynda sig í íslenskri fjöru eða ryðguðu flaki á eyðisandi.

Hvað mig sjálfan snertir kann ég svolítið í ensku, en alls ekki nóg til að gerast forseti og því býð ég mig ekki fram og það þýðir ekki einu sinni að „læka” mig þangað inn. Gerum ekki forsetaembættið að skrípaleik, leggjum það heldur niður.

Gleðilegt forsetakosningaár!