Dauðaslys í fjölskyldu litlaskáldsins

Guðmundur Haraldsson skáld frá Háeyri á Eyrarbakka lét af borgaralegum skyldum sínum og störfum rúmlega fimmtugur og helgaði eptir það líf sitt skáldskap og fögrum listum og beitti sér fyrir nýjungum í íslenzkri málfræði og stafsetningu – hvað varðaði beitingu ákveðins greinis í málinu.

„Eg er svona skáldið, sem orti afmælisvísuna,“ sagði hann opt og ritaði einnig um þetta greinir í ritum sínum. Hann var einnig kvensæll með betra móti.

Eitt sinn hafði viljað svo hörmulega til, að Magnús bróðir hans hafði ásamt konu sinni farið í kvöldgöngu og létust hjónin bæði í skelfilegu slysi. 
Magnúsi þótti Guðmundur bróðir ekki haga lífi sínu í samræmi við borgaralegar dyggðir. Var því fremur fátt með þeim bræðrum – en illindalaust.

Einhverju sinni hitti eg skáldið í Búnaðarbankanum og veitti hann mér þann heiður, að heimila smávegis „viðtalsgjald“ sem hann kallaði. Innti eg það af hendi glaðlega. Við sama tækifæri þáði hann einnig viðtalsgjald, kr. 500, úr hendi Jakobs Frímanns tónlistarmanns. Enda hafði Guðmundur opt komið fram með hljómsveit Jakobs og Egils, Stuðmönnum, við gríðarlega góðar undirtektir.

Tók eptir, að skáldið var í frakka, sem var allvíður og pokalegur, en greinilega mjög „fínt merki.“

Votta eg nú Guðmundi samhug vegna fráfalls bróðurins. Tekur hann því fálega. Innti eg hann þá eptir því, hvort hann hefði ekki þegið arf úr búi Magnúsar, enda var hann farsæll kaupsýslumaður og innflytjandi.

Venjulega voru ekki vöflur á svörum Guðmundar skálds – aukaatriði vöfðust ekki fyrir honum og var svo ekki heldur þessu sinni:

„Er í honum,“ svaraði Guðmundur og skildum við svo í góðu.