Bráðum á hann hvergi heima

Þannig lauk Eyþór Árnason ljóði sínu sem hann kallaði „Við leiði Kristjáns Fjallaskálds“.

En þessar línur eru hér ekki til að auglýsa skemmtileg ljóð heldur frekar til að velta mér upp úr annarra skrifum, svona eins og þátttaka í athugasemdum. Þessar athugasemdir mínar eru samt ekki á leiðinni að reyna að afgreiða nein tiltekin skrif; við gætum sagt að ég nenni ekki að draga upp höfunda að þeim skoðunum sem hafa verið á ferðinni undan farið þess efnis að það sé allt í himnalagi að selja „útlendingum“ land, jarðir, fasteignir og bara nefniði það. Það skrýtna við þessi skrif, finnst mér, er að það er eins og þau séu komin þaðan sem helst hefur borið á „varnaðarorðum“ um hingað komu fólks að utan.

Það væri dæmalaust þreytt að segja (ég ætla samt að gera það), að ég eigi mér þann draum að einhver fjárfesti í einhverju af öllu þessu vannýtta landi og gefi fólki færi á að búa á því. Það mundi geta verið í líkingu við tilurð Ísraelsríkis nema héðan þyrfti ekki að flytja nokkurn mann ófrjálsan, óviljugan. Alla vega ef hann fær fyrir kjallaraholu eða kvistherbergi í námunda við Tjörnina. Nú fer ég ekki í grafgötur með að þetta er ekki það sem flest fólk sér fyrir sér, ekki frekar en það er trúlega meirihluti okkar á þeirri skoðun að þótt hnattræn hlýnun sé bláköld staðreynd eigi bara allir aðrir en við að breyta öðruvísi, hvað þá að við ætlum að viðra skoðanir, eða taka undir þær, sem lúta að því að „gera eitthvað“.

Síonistar einfaldlega keyptu land í Palistínu og það eru mögulega öfgafyllstu afleiðingar „eignaréttar“ á síðari tímum. Bara það að einhver hafi verið þess umkominn að geta „selt“ land er eitthvað sem á að vekja spurningar hér þar og allsstaðar.

Mikið voðalega er djúpt á visku þess sem finnst það eðlilegt að ein dýrategund sem á nú ekki nema svo sem 70 ár virk mögulega, skuli geta komist upp með að telja sig „eiga“ hluti hvað þá náttúru. Við stöndum samt frami fyrir stjórnsemi þeirra sem telja þetta ekki bara eðlilegt, heldur vitlegt og aðrar skoðanir „bara tilfinningar“. Við gætum sagt að það sé ljótt að óska þess að fólk skilji, komist til skilnings á því að hér eigi það í raun ekki annað en tíma, sinn tíma, og býsna klassískt að rifja það upp að enginn hafi haft neitt með sér héðan, hingað til. Það er sem sé akkúrat alveg sama þótt menn „selji“ Vopnafjörð eða „kaupi“ Bakkafjörð, framtíðarsýnin er sú að það þarf nauðsynlega að framleiða mat og nauðsyn brýtur lög. Hitt er svo annað mál að við og alla vega börn og barnabörn eigum allt undir að það takist betur til en með fiskveiðistjórnunarkerfið.

Þá er ég auðvitað þar kominn sem ekki ætti að þurfa að skrifa meira, þar sem allir, allavega flestir, eiga að vita og þekkja, gallinn er bara sá að sé einhversstaðar í gangi afneitun þá er hún þarna. Þeir sem verja og hæla þessu kerfi sem byggði á að úthluta veiðiheimildum á skip hafa eignast bandamenn í þeim sem telja að fiskveiðar við Ísland séu til þess eins að skapa þeim tekjur og kalla veiðigjöld. Að benda á að það sé verið að afla matar og það fyrir sem flesta hverju sinni er eins og reyna að ræða það að við getum ekki bjargað heiminum með því að láta Landsvirkjun „selja“ bókhaldstölur.

Nei, ég sæki aftur í Eyþór og sé líka fyrir mér.

Rétt utan við garðvegginn
stígur nýi bóndinn, Jim Ratcliffe,
hverfisteininn og hvessir ljáinn
því háin er fullsprottin…

Krummi í Rjóðri