Aðalfundur Þroskahjálpar

Skoðanakannanir eru sífelld uppspretta skemmtunar. Og staðfestingar á mjög sérstakri hegðun.

Fyrir fáeinum vikum birti MMR skoðanakönnun, þar sem Samfylkingin mældist með rúm ellefu prósent, en hún hefur að jafnaði mælzt með um níu prósentustiga fylgi síðustu mánuði.

Það var eins og við manninn mælt – vinir mínir í Samfylkingunni fögnuðu ógurlega, þökkuðu sínum frábæra þingflokki og þrotlausu starfi flokksmanna, sögðu að þetta væri greinilega allt að koma og stórsigur í næstu kosningum varla nema formsatriði, svo að viðbrögðin séu nú bara ýkt ofurlítið.

Nú efa ég ekki að þingflokkurinn sé frábær og starfið þrotlaust, en tölurnar úr könnun MMR gáfu hreint ekkert tilefni til að draga ályktanir um árangurinn af því. Einkum þegar litið var til þess að í texta með könnuninni stóð skýrum stöfum að allar breytingar á fylgi væru innan vikmarka.

Í dag birti Gallup aðra könnun, sem sýndi Samfylkinguna með sín hefðbundnu níu prósent. Þá bar svo við, að enginn reytti hár sitt og skegg, kenndi um ómögulegum þingflokki og vonlausu flokksstarfi, og sagði að allt væri á leið til andskotans.

Við því hefði samt mátt búast ef eitthvert samræmi væri í taugakerfi flokksmanna, því að fylgishrun um fimmtung á örfáum vikum er náttla hrein katastrófa.

Með sama áframhaldi verður fylgið orðið eitt prósent í lok október. Gerð hefur verið uppreisn af minna tilefni.

Þessi sérkennilega hegðun er vitaskuld ekki bundin við Samfylkingarfólk, en ég tek dæmi af því vegna þess að ég þekki það orðið þokkalega.

Skömmu eftir aldamót mældist nýstofnuð Samfylking með 12 eða 14 prósent í einhverri könnun, en hafði í þingkosningum 1999 fengið um 27. Þá vantaði ekki viðtölin við alls kyns fólk sem taldi flokkinn vonlausan og á leiðinni lóðbeint til helvítis, og að formaðurinn væri að sjálfsögðu alveg ómögulegur.

Um þetta leyti lagði ég til einhvers staðar á opinberum vettvangi, að sameinaðir yrðu tveir fundir sem þá voru á döfinni – landsfundur Samfylkingarinnar og aðalfundur Geðhjálpar. Slíkar voru innantökurnar.

Skömmu síðar fékk Samfylkingin hins vegar alveg hreint ágæta kosningu í sveitarstjórnarkosningum og ári seinna vann hún sinn stærsta sigur í alþingiskosningum fyrr og síðar, tæplega 31 prósent.

Flokkurinn gerði nefnilega á þessum tíma það sem þurfti og skipti máli – fór í einarða og vel skipulagða kosningabaráttu, sem kostaði svita og tár, en skilaði árangri.

Ég vona sannarlega að jafnaðarmenn hafi eitthvað slíkt á döfinni núna, en miðað við hin gamalkunnu viðbrögð við skoðanakönnunum er ástæða til að óttast annað.

Þá er bara að slá saman tveimur fundum, landsfundi og… æ, hvað heitir það nú aftur?

Er ennþá til þetta þarna sem heitir Þroskahjálp?