Kurteisa syngjandi fólkið

Mótmælin á Austurvelli í dag voru mótmæli hinna kurteisu og syngjandi. Þau voru ekki minna áhrifamikil fyrir vikið. Auðvitað fæst ekkert frekar með hávaða og látum og alls ekkert með ofbeldi, þvert á móti reyndar. En hræddur er maður um að lítið sé hlustað, hvorki á kurteisina né á ópin. Dæmin svo sem sanna að mótmæli hafa áhrif, en á þessu hér landi þarf að standa ansi oft og ansi lengi í mótmælastöðu áður en nokkuð gerist.

Þessi 6000 manns hið minnsta voru greinilega tilbúin til að koma aftur á Austurvöll. En tilfinningin sem maður fann þegar því varð hrundið að umsóknin um aðildina að ESB yrði dregin til baka var ekki til staðar. Þá fann fólk að það var hægt að stöðva ruglið og það tókst.

Í búsáhaldabyltingunni vorum við svo á botninum og leiðin gat aldrei legið annað en upp á við og það gerði hún, til þess þá eins að stefna hraðbyri aftur á botninn á því herrans ári 2014.

Það er það vonleysi sem maður finnur hjá fólki. Það er höggvið að menntakerfinu, heilbrigðiskerfinu að öllu velferðarkerfinu, hinum ríku er hyglað endalaust, hvort sem það eru kvótagreifar, eða auðmennirnir allra ríkustu, eða bara þeir sem dunda við það að kaupa sjónvörp og örbylgjuofna daglangt, allt á kostnað þeirra sem ekki gera mikið annað við peningana sína en að kaupa í matinn.

Það er vonleysi þeirra sem sjá grundvallarstofnanir lagðar í einelti einsog Ríkisútvarpið, eða bara stofnanir velferðakerfisins, eða Landsvirkjunar sem standa á vörð um eina okkar stærstu auðlind, stofnanir sem fólk upplifir að verið sé að veikja og koma á hnén svo hægt verði að selja þeim vildarvinum fyrir lítið.

Og vonleysið sem felst í þeirri upplifun að það sé ekki hlustað. Eyrunum er lokað og hrokinn skrúfaður í botn.

Og þegar menn gera það þá fer illa, jafnvel þótt menn vilji gera vel. En fjöreggið er í hættu. Svo mikið er ljóst og ef það er það eina sem maður getur gert er að mæta á Austurvöll þá gerir maður það.

Kannski er það laukrétt hjá Margréti Tryggvadóttur að rétt sé að einbeita sér að einni kröfu, kröfunni um að arðurinn af auðlindum Íslendinga skili sér til fólkins, til þjóðarinnar.