Komið fram yfir tíma á afsögn

Það væri nú gott ef forsætisráðherra hætti nú að kvelja þjóðina og segði af sér. Hann hefði átt að gera það strax í morgun. Við hin þurfum að reyna að endurreisa orðstír þjóðarinnar og það er ekki áhlaupverk eftir magnaðasta sjónvarpsþátt allra tíma, Kastljósið 3. apríl. Þjóðin brást strax við. Ég var svo heppinn að eiga miða á Njálu í gærkvöldi og fór með móður minni sem er að nálgast nírætt. Sem mestan part ævi sinnar hefur kosið Framsóknarflokkinn en hætti því fyir þó nokkrum árum. Við skemmtum okkur konunglega og þetta kom upp úr Facebook krafsinu þegar ég kom heim:

Var að koma heim af Njálu ‪#‎Njála‬ sem var hreint stórkostlegt leikverk. Andrúmsloftið fyrir sýninguna í andyri Borgarleikhússins var einkennilegt og bar þess merki að flestir höfðu verið að horfa á Kastljósið ‪#‎cashljós‬ og voru einsog ég í sjokki. Það er ekki hægt að kalla það neitt annað en sjokk. Leikararnir voru líka í einhverskonar sjokki, og mátu það sem svo að það væri ekki úr vegi í sýningunni sjálfri að minnast á Kastljósið svona áður en salurinn var beðinn að rísa úr sætum og syngja þjóðsönginn. Sem við og gerðum. Það var skrítin tilfinning að standa í salnum og syngja ættjarðarsöng landsins #1 strax á eftir Kastljósið, strax á eftir umfjöllun Süddeutsche Zeitung og allra hinna stóru útlensku fjölmiðlanna, umfjöllun þar sem Ísland er augljóslega bananalýðveldi þar sem skúrkar eru við völd. Spillingin ræður, og hversu mikið eða lítið sem er til í því þá mun fólk nú muna Ísland fyrir Eyjafjallajökul og spillta ríkisstjórn. Það mun sitja eftir í hugum fólks lengi. Þar sem ráðamenn okkar sitja á sama bekk og helstu skúrkar heimsins. En Njála, það er önnur saga, þótt þar séu líka skúrkar. Það er saga sem svo heitir á enskri tungu og er nokkuð sem útlendingar þekkja okkur fyrir, the sagas, maður.

En þessi saga er auðvitað stórkostlegt drama, atburðir og örlög sem ekki verður ráðið við, að vega mann og annan og hefna þess og hefna þess svo aftur. Og nýja „sagan“ sem var sögð á sviðinu í Borgarleikhúsinu ‪#‎borgarleikhúsið‬ með aðstoð íslenska dansflokksins ‪#‎íslenskidansflokkurinn‬ og heils karlakórs var nýtt afrek, nýtt leikhúsafrek, ekkert minna en það. Stórkostleg sýning sem gaf okkur Njálu á svo skemmtilegan hátt að það var aldrei dauður tími, og sagan, sú gamla, varð ljóslifandi jafnvel þótt norski kóngurinn syngi Stairway to Heaven á dönsku, eða einmitt af því að hann gerði það. Njála fyrir nútímann, og Njála skein í gegn. Átökin, dramað, óumflýjaleikinn – allt til staðar. Það var ekki að ástæðulausu að salurinn reis allur úr sætum í lokin. En það rís enginn úr sætum fyrir ríkisstjórn Íslands. Því það eru ráðherrar hennar sem þurfa að rísa úr sætum sínum fyrir þjóðina og það ekki seinna en strax. Það er nóg komið. Sjáumst á Austurvelli klukkan fimm. PS. um mál dagsins: Eftir að hafa gengið út úr viðtalinu þarna 11. mars átti SDG bara einn leik, og það var að boða til blaðamannafundar, leggja allt á borðið og viðurkenna að hann hafi gert herfileg mistök. Þá hefði hann kannski átt séns, en núna, no way. En ég held reyndar að Sigmundur Davíð hafi vonda ráðgjafa, sem er hans eigin sök því hann þolir greinilega enga nema já menn. Færð aldrei góða ráðgjöf þannig.

Síðan fékk ég að vita að þjóðsöngurinn var ekkert í þessari leiksýningu alla jafna, heldur bara í gær, útaf Kastljósinu, út af þessum ósköpum. Okkar leið, leikhúsgestanna og leikarana og aðstandenda sýningarinnar til að byrja að berja í brestina, til að byrja að endurheimta æruna.

Næsta skref í þeim efnum hefði átt að vera afsögn forsætisráðherra og afsögn ríkisstjórnarinnar. Hún er öll trausti rúin.

En þjóðin, við hin, höldum áfram að reyna að endurheimta það sem Sigmundur Davíð hefur glutrað niður í óskammfeilni sinni og hæfileikaskorti. Með því að mæta svona óskaplega mörg á Austurvöll. Kannski vorum við 20 þúsund, kannski fleiri, kannski langleiðina í 30 þúsund. Erfitt að meta það. En ég hef verið á nær öllum mótmælum og aldrei, aldrei hafa jafn margir komið. Og skilaboðin eru þess vegna skýr, ríkisstjórnin er rúin trausti, forsætisráðherra mest af öllum, hún er vanhæf þessi ríkisstjórn og á að fara frá.

Og hún mun fara frá, það er bara spurning um tíma.

En æran okkar, orðstír þjóðarinnar hefur samt ekki mikinn tíma, hefur í raun engan tíma. Þetta verður að gerast núna.

Þannig var andrúmsloftið á Austurvelli. Það var samt pínu baráttumótt fólk sem þar stóð, reiðin er til staðar, kannski ekki bara út í stjórnarherrana heldur líka þá sem kusu þá til valda, vegna loforða um peninga í vasann eða til að refsa ríkisstjórninni á undan sem þó hafði verið í því einu að þrífa upp eftir hina, sem fólk sá samt ástæðu til að kjósa enn og aftur. Já fólk er reitt út af mörgu, fólk er reitt því það vill ekki láta ljúga að sér. Fólk er reitt því það vill ekki láta plata sig, láta elítuna í stjórnarráðinu sýsla með sína peninga á suðrænum eyjum, sýsla með evrur og dollara, meðan við getum hér handfjatlað okkar ísköldu gagnslausu krónu okkar á milli, við pöpullinn. En þótt reiðin sé mikil, er það nú samt þannig að fólk var meira sorgmætt en reitt, sorgin yfir því hvernig komið er fyrir okkur, ekki upprisa eftir hrunið, heldur áframhaldandi fall, hneisa og æran höfð af okkur af örfáum mönnum, örfáum hæfileikalausum ríkisbubbastrákum. Það er ekki hægt. Fólk upplifir vanmátt og sorg. Vanmátt af því að við eyðilögðum ekki orðstír þjóðarinnar, það gerðu þeir sem nú neita að fara.

En sá tími er kominn og eiginlega farinn, nú stefnir þetta í harmleik. Því fleiri dagar sem líða án afsagnar forsætisráðherra og ríkisstjórnarinnar, því meiri verður þessi harmleikur.

Nú verðum við að halda áfram að endurheimta æruna. Ríkisstjórnin, og flokkarnir sem að henni standa virðast ekki ætla að hjálpa okkur hinum í þessu stærsta verkefni sem nú snýr að þjóðinni.