Fauk svo sjálfur út í veður og vind

Fyrir þó nokkru síðan átti ég leið fyrir hornið á turninum við Höfðatún (sem heitir eitthvað allt annað núna) og fannst eitthvað gerast þegar ég steig akkúrat fyrir hornið. Ég greip um höfuð mitt og hugsaði, fjárinn gleymdi ég að setja á mig gleraugun áður en ég fór út. Í ljós kom að ég hafði ekkert gleymt því, heldur fuku gleraugun hreinlega af mér þegar ég fór fyrir hornið. Hefur síðan ekkert til þeirra spurst þótt hópur starfsfélaga minna hefði leitað drjúga stund. Málið er að það getur verið rok í norður öðru megin við hornið á turninum en síðan blásið úr þveröfugri átt hinu megin.

Ég geng fyrir hornið á hverjum degi, hverjum vinnudegi hið minnsta, yfirleitt tvisvar. Tel mig því vera ýmsu vanur í því roki sem ævinlega gerir sig heimakomið á horninu.

En það reyndist tálsýn ein að halda að maður kynni á þetta. Í dag, á leið yfir gangbrautina á Höfðatúninu í átt að turninum háa var mikill mótvindur; hressilegur þannig að maður stakk kaskeitinu í vasann til að það fyki ekki af. Ég setti undir mig hausinn um leið og ég sá út undan mér konu annarsvegar og karl á hjóli hinsvegar berjast við vindinn fyrir aftan mig. Þegar ég var kominn rúma hálfa leið þá gaf heldur í vindinn og það skipti engum togum ég réð ekki neitt við neitt og fauk til baka. Það var slabb og maður hræddur um að fljúga á hausinn en ég hélst á fótunum, ætlaði að grípa í umferðarskilti til að stöðva mig en hafði ekki annað upp úr krafsinu en mar á handlegginn. Ég náði þó að stöðva mig áður þar sem ég stefndi hraðbyri í sjávargrjótið sem einu sinni tilheyrði Sparisjóði vélstjóra. Þar sem ég reyndi að jafna mig og ná andanum sá ég að konan var komin á hækjur sér við grjótið en maðurinn á hjólinu horfinn.

Allt í einu snarstöðvast jeppi við hliðina á mér og bílstjórinn opnar dyrnar og segir mér að stökkva inn. Sem ég og geri. Hann segir þá að líklega sé nú rétt að bjarga einnig konunni; og þessi miskunsami Samverji stökk út og bjargaði erlendri konunni. Hann keyrði mig svo fyrir hornið og ók konunni alla leið í Skipholt en þangað var för hennar heitið þegar Höfðatúnsturnarrokið hamlaði för. Hafi hann mikla þökk fyrir.

Þannig að lengi má manninn reyna. Ekki veit ég hvað gerst hefði hefði verið hálka, þá hefði ég einfaldlega endasenst á hausinn með ófyrirsjáanlegum afleiðingum. Ég held að menn verði einfaldlega að loka gangbrautinni á þessum stað í svona roki.

Svo spyr maður sig, hver ber ábyrgð á þessu?

Þeir sem byggðu hreykja sér af því að hafa farið með allan reitinn í vindgöng í útlöndum. En til hvers, spyr ég? Ekki til þess að koma í veg fyrir svona rok, því það er nánast alltaf, líka þegar er logn annarsstaðar. Fóru þeir með þetta í vindgöng til að fá staðfestingu á rokinu? Veðurfræðingar voru búnir að segja að svona yrði þetta. Það er kröftugri vindur efst við turninn (sem hlýtur að vera í 60-70 metra hæð) sem síðan dregur það loft niður þannig að það þeytist með auknu afli í allar áttir út frá turninum. Menn þar segja að það mætti bæta ástandið með skyggni utan á húsinu sem væri þokkalega stórt og vísaði upp á við; en slíkt hefur maður reyndar oft séð á háum byggingum. En þeir segja líka Höfðatúnsmeistararnir að það sé ekki hægt að setja upp svoleiðis því „computer says no“ eða í þessu tilviki arkitektarnir.

Hvaða rugl segi ég nú, málið er að þetta er einfaldlega stórhættulegur staður sem sést best á myndböndum sem menn hafa áður séð af fólki þarna fjúka ofan í bílakjallarann í roki og hálku.

Ég held að menn ættu að bregðast við áður en eitthvað slæmt hendir, ekki á eftir.