Einkennileg tík þessi pólitík

Hún er skrítin tík þessi pólitík. Nú tala menn mikið um hagræðingu hjá hinu opinbera og að það þurfi að tálga innan úr hinni og þessari stofnuninni. Einsog það sé ekki nóg að opinberum starfsmönnum hafi fækkað um tæp 11 prósent á sex árum á sama tíma og verkefnunum hefur fjölgað. Þá upplýsist það að til þess að loka meðferðarstofnum fyrir unglinga í Skagafirði þar sem bara hafa verið sex unglingar vistaðir frá upphafi þurfi að verja fyrst hálfum milljarði í dæmið. Einkennileg hagfræði það. Og Ríkisútvarpið, sem berst við að borga lífeyrisskuldbindingar sem ríkið ákvað á bíða með að borga fyrir áratugum síðan og að halda úti því sem það hefur samið við ríkið um að það eigi að gera, fær áfram þau skilaboð að það eigi bara að skera meira niður. Samt er sífellt skorinn niður nefskatturinn og hluti hans fer í eitthvað allt annað, kannski meðferðarheimili í Skagafirði.

Ekki það að það vanti ekki úrræði fyrir unglinga í vanda. Og væri margt hægt að gera í þeim málaflokki fyrir hálfan milljarð. Jafnvel útbúa áhugavert sjónvarpsefni fyrir unglinga. Og samt er það nú svo að sá ráðherra sem mest virtist spunnið í stendur í þessum stórræðum.

Svona geta hlutirnir verið öfugsnúnir. Og pólitíkin skrítin.

Síðan vilja menn í bílförmum vaða í það verk að leggja niður Vínbúðirnar og breyta ÁTVR í TVR svo Bónus geti selt okkur rauðvín og bjór en að við þurfum samt áfram að fara eitthvað annað fyrir gin og viský. En Bónus má samt ekki selja okkur ferskt útlent kjöt og alls ekki alvöru Fetaost eða Parmesean eða bara annan ost en MS býr til eða flytur inn. Nema þá náttúrlega á verði sem væri þannig að maður þyrfti að taka smálán í hvert skipti sem maður splæsti í einn ost með öðru bragði en MS-bragðinu. Undarleg forgangsröðun það í baráttumálum.

En þessi tík er líka svo undarleg.

Nú telst lag til að taka skref í að aflétta gjaldeyrishöftum. Af því að það er hagvöxtur og gangur í efnahagslífinu. Hann er samt drifinn af einkaneyslu sem er tilkomin af innflutningi á bílum og öðru góssi sem kallar svo aftur á að við öflum gjaldeyris á móti. Ég átta mig ekki á því hvernig það gengur upp. Og í sömu viku upplýsir Seðlabankinn að ef ekki verður lengt í stóra Landsbankaláninu (sem fer í að borga Icesave, ef ég skil þetta rétt) þá þurfi að fella gengið um ein átta prósent til að m.a. hefta innflutning. Lausnin á þessu — og það vita allir — verður enginn með krónunni og eina leiðin út út gjaldmiðilsvandræðunum er að ganga í Evrópusambandið og taka upp evruna. Það vita allir en það má ekki tala um það. Ríkisstjórnarflokkarnir eru meira að segja aftur farnir að tala um að draga umsóknina til baka. Vitandi fullvel hvað það fæli í sér. En það virðist ekki skipta máli.

Skrítin er hún þessi tík.

Það er allt kapp lagt á hallalaus fjárlög, sem er sallafínt en það er samt brugðið á bókhaldsbrelluráð fyrir utan að viðhald ýmisskonar situr á hakanum sem kemur í hausinn á okkur síðar og gríðarleg áhætta er tekin með heilbrigðiskerfið sem gæti orðið fyrir óbætanlegum og óafturkræfum skaða. Væri ekki betra að hagvöxturinn kæmi útaf fjárfestingu ríkisins í innviðunum? Fjárfestingu í framtíðinni í stað þess að hagvöxturinn sé tilkomin af innflutningi á fleiri Range Roverum. Var ekki annars Game Over þarna um árið? Er það búið, er búið að endurræsa í næsta leik?

Nei tíkin er fjári skrítin.

En það er ekkert skrítið að það megi ekki skattlegga útgerðina sem greiðir sér milljarða á milljarða ofan í arð, eða auðmennina, þessi örfáu prósent sem eiga næstum allt, heldur þurfi að hækka matarskattinn á okkur aumingjana. Það er ekki skrítið því það er hinn daglegi pólitíski veruleiki okkar hérna á Íslandi. Mér finnst það a.m.k. hafa verið þannig, alla vega síðan ég fór að fylgjast með pólitík sem var um það leiti sem ég fór að bera út Moggann sjö ára gamall. Upp úr miðri síðustu öld.