Berbrjósta í ræktinni

Fyrir mörgum árum þegar nýbúið var að banna reykingar í flugvélum sat ég aftast í vélinni. En í nokkur ár hafði verið leyft að reykja í öftustu sætunum og vei þeim sem fengu sæti fyrir fram reykingasætin, þeir reyktu sum sé einsog lífið lægi við — óviljugir.

Nema hvað, þarna í aftasta sætinu, situr við hlið mér hann Ólafur Ragnar (ekki Grímsson) og er á leið á tónleika í Kaupmannahöfn.

Hvernig veit ég þetta? Jú það var fararstjóri í vélinni sem gerði sér alveg sérstakt far um að vera ekkert nálægt Ólafi Ragnari, svo mikið að það fór ekkert á milli mála.

Hitt var svo að hann var með nafnið sitt tattóverað á hægri handlegg. Ekki uppáhandlegg heldur handlegginn. Nafnið var í fallegum boga. Fyrir neðan það var svo í öfugum boga við nafnið bæði heimilisfangið hans og nafnnúmerið.

Mitt nafnnúmer var 3094-3260. Maður man þetta enn þá sko. Án þess að maður hafi látið tattóvera það á handlegginn á sér. En það hafði Ólafur Ragnar sem sé gert og það sennilega fyrir þó nokkru því þótt það væri bara nýbúið að banna reykingar í flugvélum var búið að taka upp kennitölurnar á þessum tíma.

En Ólafur Ragnar gleymir ekkert nafnnúmerinu sínu, frekar en ég, og hann man líka alltaf þetta heimilisfang. Og nafnið sitt auðvitað, þökk sé tattú-mæstróum þessa lands. Eða einhverrar hafnarborgarinnar; Gdynia kannski eða Gdansk.

En þegar hann, Ólafur Ragnar, var búinn í tvígang að reyna að reykja á klósettinu í vélinu, var þrautaráðið að mylja tóbak úr einni sígarettu og maula það. Hann renndi svo dótinu niður með vodkapelanum sem hann faldi inn á sér.

En þetta var nú eiginlega útúrdúr.

Málið er að þarna í denn sá maður sjaldan tattú. Ég man eftir kokki í Hvolnum sem var með eggjandi stúlku í spænskum kjól á upphandleggnum og ankeri á hinum. En núna er ekki þverfótað fyrir tattóveruðum verum í ræktinni og sundlaugunum. Og það er ekkert smá, þetta eru heilu og hálfu handleggirnir og efribúkar og fætur og bara hvað sem er. Allt tattóverað. Allskyns myndir og mikið af textum, menn taka Ólaf Ragnar sér til fyrirmyndar og minna sig á eitt og annað, dagsetningar og nöfn og svona.

Ég verð að viðurkenna að mér finnst þetta afskaplega ljótt. Hef ekki enn séð fallegt tattú (sorrý Unnsa en mér finnst þetta bara). Og maður hugsar – hvað svo? Þegar maður eldist. Hvað ætli Ólafi Ragnari finnist í dag?

Nema hvað.

Einn daginn í ræktinni varð mér starað á upphandlegginn á einum þrekvöxnum ljóshærðum pilti. Hann var mikið tattóverður og eitt tattúið var af berbrjósta stúlku sem var þar að auki greinilega með sílikonbrjóst — eða þannig. Þau voru það sperrt, bæði tvö. Og maður hugsaði hvað ætli stúlkum finnist um þetta? Ætli þetta gangi í augun á þeim?

Og það leit út fyrir það, því meðan ég teygði stífa ótattóveraða vöðvana á svölunum sá ég hann sitja í einu tækinu og við hlið hans stóð ung og fögur mær og mændi áhugasöm á þann þrekvaxna. Hún reigði sig líka smá. En ég sá ekkert hvort hún var að horfa á þá berbrjósta á upphandleggnum.

En konur, já maður hefur ekki vit fyrir þeim. Og kannski jafn gott.

Hélt ég þá að ég hefði séð allt í þessum tattúbransa.

En ó nei. Held ekki.

Nokkrum dögum seinna sá ég annað tattú og aftur af berbrjósta stúlku, með reyndar heldur venjulegri brjóst. Og eigandinn var — að því er mér sýndist — með ósköp venjuleg brjóst líka.