Bellibrögð

Samkvæmt Fréttablaðinu í dag, 30. júlí er forstjóri Lyfjastofnunar óánægður með að stofnunin fái ekki að nýta það fé til uppbyggingar sem hún aflar sjálf. Þetta takmarkar þá þjónustu sem stofnunin getur veitt innlendum lyfjafyrirtækjum. Lyfjastofnun er í samkeppni við aðrar eins stofnanir á evrópska efnahagssvæðinu um vísindaráðgjöf fyrir Lyfjastofnun Evrópu. Fyrir þessa ráðgjöf er greitt stór fé en ef hún er ekki veitt hérlendis fara verkefnin annað svo og greiðslan fyrir þau.

Fjármálastjóri Lyfjastofnunar segir að þessi staða geti haft áhrif á lyfjaframboð, auk þess að takmarka þjónustu við lyfjaiðnaðinn í landinu. Verkefni stofnunarinnar veita sérfræðingum störf og skapa verðmæti. Í fréttinni kemur auk þess fram að ekki er ennþá búið að fjármagna málaflokkinn lækningatæki, sem Lyfjastofnun tók við í maí 2011, og segir forstjórinn að þar séu „fyrirtæki sem vilja og þurfa þjónustu. Sú þjónusta hefur hins vegar verið í algjöru lágmarki.“

Sá sem getur séð til þess að Lyfjastofnun fái að nota tekjur sínar til þess að efla starfsemina er fjármálaráðherra. Fréttablaðið spurði hann hvað gert yrði. Hann svaraði: „Það er álitamál hvort aukin rekstrarumsvif skila sér í auknum tekjum.“

Svar ráðherrans vekur upp minningar um það þegar farið var að einkavæða bæjarútgerðir. Þær voru öflugar í upphafi og renndu stoðum undir íslenskt nútímasamfélag. Þegar ljóst var hversu mikinn hagnað var hægt að hafa af útgerð og fiskvinnslu stóðu auðhyggjumenn fyrir því að svelta útgerðirnar svo að þær urðu baggi á bæjarfélögunum. Þá var tími til kominn að einkavæða þær, selja þær fyrir smánarupphæð. Nú stendur til að gera það sama með Lyfjastofnun. Það á að gera hana óhagkvæma. Þegar hún er orðin nógu aum og getur ekki sinnt hlutverki sínu verður hún einkavædd því að það eru gríðarlegir fjármunir innan seilingar ef vel er að verki staðið.