Alræði útgerðarinnar

Stundum veit maðurinn ekki hvort verið er að segja honum satt. Oft veit hann ekki heldur hvort hann hefur tekið rétt eftir. Jafnvel þó að hann hafi hváð undir frásögninni og fengið endursögn. Í þeim tilvikum sem þannig háttar til, og um er að ræða mál sem aðra varðar, er hægt að segja frá því sem eyrað nam í von um að þeir sem betur vita finni sig knúna til þess að leiðrétta frásögnina, ef hún er röng, og draga hið rétta fram í dagsljósið.

Sjómaður sagði:

Útgerðin, sem ég vinn hjá, gerir upp á þriggja mánaða fresti þó að það eigi að gera upp mánaðarlega. Þetta leiðir til þess að við getum dottið niður á tryggingu á þriggja mánaða tímanum ef við fiskum lítið í janúar og febrúar en mokfiskum í mars og ættum að fá feitan hlut fyrir þann mánuð. Við erum hlunnfarnir. Við getum kvartað til sjómannafélagsins. Útgerðin neitar hins vegar að ræða málið nema að sá sem ber fram kvörtun komi fram undir nafni. Og það gerir hann ekki vilji hann halda vinnunni.

Bókari sagði:

Sumar útgerðir skipta rekstrinum niður á nokkur fyrirtæki. Þegar útgerð „færir kvóta á milli“ báta sinna og útgerða, selur hún kvóta frá því fyrirtæki sínu sem gengur svo illa, að upphæð viðskiptanna dugar ekki til þess að hún rétti af og verði skattlögð. Kvótann greiðir hún úr sjóðum útgerðarfélags sem vegnar vel og færir sem kostnað til þess að lækka skattinn hjá því.

Ef það sem sjómaðurinn og bókarinn segja er rétt er Sjómannasambandið vanburða og bókhaldslegt eftirlit með útgerðum lítið sem ekkert. Ef þetta er ósatt þarf sá sem veit betur að skýra frá því sem rétt er í málinu. Á meðan liggur spurning í loftinu, skyld og óskyld efninu hér að framan: Af hverju missa menn ekki verslunar- og viðskiptaréttindi þegar upp kemst að þeir hafi svindlað eða haft rangt við?