Af tilefnislausu

 

Já! Það er gott að elska, söng Bubbi og syngur enn. Það er alveg rétt hjá honum. Og það er líka gott að játa. Það skiptir máli fyrir þann sem það gerir að játa allt og öllu. Það léttir á þeim honum. Og öðrum líka. Sumum öðrum. Og þá breytir engu hvenær játað er. Eða hvers vegna. Það er líka svo ári misjafnt. En það er einn hængur á þessu: Hann er sá, að oftar en ekki flyst þungi þeirrar lygi sem játuð er yfir á aðra.

Það krefst sérstakra hæfileika að ljúg til lengdar. Lygari verður að hafa gott minni og yfirsýn yfir lygina öllum stundum. Og þrek til þess að halda henni úti. Klikki hann á þessum grundvallaratriðum er hætta á að upp um hann komist. Gerist það þarf hann að hafa leiftrandi greind og snerpu til þess að snúa málum á augabragði sér í hag. Á þann veg, að þeim sem hefur orðið vitni að ósannindunum, finnist hann hafa orðið fyrir vitrun þegar hann heyrir skýringarnar og fallist á, að það var hann sem fór villur vegar en ekki lygarinn. Þessi tegund af lygurum er sjaldgæf enda yfirburðamenn. Þeir eru jafnan fáir.

Til eru ótal afbrygði af lygum. Þau verða ekki tíunduð hér. Eigi að síður skal þó nefnt eitt tilbrygði til viðbótar. Að ljúga í þágu annarra. Taka á sig sök. Þeir sem það gera eiga oft skuld að gjalda þeim sem logið er fyrir. Ellegar. Og það er ekki sjaldgæfara, þeir eru að færa fórn, gefa gjöf, vitandi að enn er í gildi hið fornkveðna; æ sér gjöf til gjalda. Þessi tegund lygalaupa er fjölmenn. Hún býr, og hefur búið um sig víða. Lygi af þessari sort er sjaldnast beitt nema af illri nauðsyn. Af neyð tveggja. Að minnsta kosti. Og þá er tíminn vandlega valinn áður en kveikt er á lyginni.

En svo eru að sjálfsögðu til þeir sem segja satt.