Smásögur Þorsteins Joð.

Það er auðvelt að láta Þorstein Joð fara í taugarnar á sér. Ef maður er þannig innréttaður gæti manni fundist hann ofboðslega tilgerðarlegur og uppskrúfaður vegna þess að hann leyfir sér að skrifa stíl sem fellur ekki undir reglur Jónasar Kristjánssonar um „alþýðlegan og einfaldan“ texta sem allir fjölmiðlamenn eiga að tileinka sér (einkum fréttamenn).

Ég er á öðru máli. Þorsteinn Joð er minn eftirlætis fjölmiðlamaður og sá eini sem ég sakna þegar hann tekur sér eitthvað annað fyrir hendur en að stunda brimreiðar á öldum ljósvakans. Þá finnst mér virkilega vanta svolítinn „Þorstein Joð“ í útvarps- eða sjónvarpsdagskránna.

…

Það er alltaf einn og einn blaðamaður sem hefur áhuga á „venjulegu“ fólki. Víðasta skilgreiningin á venjulegu fólki er sú að það fólk sé allt fólk sem ekki gegnir áhrifastöðum í stjórnmálum, viðskiptum eða menningu. Ósjaldan beinist umfjöllun um venjulegt fólk að minnipokafólki (nenni ekki að setja gæsalappir utan um „minnipokafólk“) sem lendir í útistöðum við kerfið, sérviturt fólk sem aldrei hefur séð sjónvarp og síðan allskyns útgáfur af viðtölum fólk sem tilheyrir hinni vinnandi stétt. Fólk (aðallega karlmenn) sem vinnur alvöru vinnu: Mokar skurði, keyrir jarðýtu, smyr tannhjól, veiðir fisk o.s.frv.

Megnið af þessu fólki, merkilegt nokk, býr útá landi. Held ég hafi hreinlega aldrei heyrt eða séð viðtal við skrifstofumann á Breiðdalsvík nema ef vera skyldi sveitarstjóra sem kvartar undan of litlum byggðakvóta. Það sé bara ekki nógu mikið að gera í plássinu.

…

Þorsteinn Joð nálgast hinn venjulega mann allt öðruvísi. Spyrji hann verkamann í slippnum í Reykjavík hvort „það sé mikið að gera“ er það einmitt svona. Innan gæsalappa. Hann er það mikill mannþekkjari að hann veit hvað þetta er bjánaleg og í raun hrokafull spurning. Aldrei heyrir þú t.d. stjórnmálamann eða listamann spurðan að því hvort ekki sé örugglega mikið að gera hjá honum eða henni. Eingöngu iðnaðar- og verkamenn eru spurðir að þessu enda virðast margir halda að þannig fólk (nenni ekki að setja gæsalappir utan um „þannig fólk“) sé mjög upptekið af því að hafa nóg að gera í vinnunni. Að það bara fríki út ef ekki sé unnið allavega fram að miðnætti. Þá gæti það haft tíma til að kíkja í bók og við vitum nú öll hvernig það gæti endað.

…

Að þessu sögðu langar mig til að mæla með Smásögum Þorsteins Joð á laugardögum á Rás 1. Afbragðs heimildaþættir um venjulega fólkið þar sem ekki er spurt um vinnuálag nema því fylgi þankastrik, þrípunktur, gæsalappir eða að minnsta kosti þrjú upphrópunarmerki. Spurningin borin upp með með tungu kyrfilega í kinn.