trusted online casino malaysia
Jean-Rémi Chareyre 16/05/2017

Je suis Robert Spencer

Fordómar hafa fylgt mannkyninu frá örófi alda. Ýmsir minnihlutahópar hafa verið skotmörk þeirra og sætt ýmis konar mismunun og ofsóknir í gegnum tíðina. En í nútímasamfélaginu hefur einn hópur umfram aðra þurft að glíma við afar sterka fordóma, mismunun og kúgun:

SpencerÞað er gagnrýnandinn.

Því við lifum á erfiðum tímum. Einu sinni þótti gagnrýnin hugsun sjálfsögð og jafnvel æskileg. En nú er öldin önnur: sífellt er verið að þrengja að tjáningarfrelsinu, með þeim afleiðingum að ekkert má segja lengur nema vera stimplaður hinum hryllilega stimpli: „rasisti!“

Raunar er það merkilegt að það hugtak sé yfirleitt orðið að einhverju skammaryrði. Í samfélagi þar sem skoðanafrelsi og fjölbreytni eru í hávegum höfð ætti rasismi að vera kærkomin viðbót í skoðanaflóruna: sósíalismi, búddismi, femínismi, expressjónismi… Af hverju ekki rasismi?

En það er önnur umræða.

Gagnrýnenda-ættbálkurinn er stór, og í röðum hans hefur ákveðinn minnihlutahópur mest orðið fyrir barðinu á þessari þróun. Það er sú tegund gagnrýnanda sem hefur sérhæft sig í ákveðinni grein: gagnrýni á íslam og samfélög múslima.

Slíkir gagnrýnendur eru yfirleitt afar fróðir fræðimenn á sínu sviði, þótt menntun þeirra sé að mestu leyti óformleg. Þeir geta til dæmis vitnað orðrétt í kóraninn og túlkað allt sem þar kemur fram af mikilli nákvæmni. Sumir, af áhuga og hollustu við málstaðinn, hafa helgað líf sitt fræðunum – eða listinni, réttara sagt, því listgrein er þetta sannarlega:
Listin að gagnrýna íslam, án þess að gagnrýna neinn sérstakan.
(Og sérstaklega ekki þá sem kynnu, af einskærri tilviljun, að aðhyllast þeirri trú).
Einn þessara fræðimanna er gagnrýnandinn Robert Spencer, mikill meistari í þeirri list.

En það er sem sagt svo komið, að sumar skoðanir eru ekki lengur eins jafnar og aðrar, ef svo má að orði komast. Þetta hefur Robert Spencer heldur betur fengið að finna fyrir. Varla má maðurinn opna munninn án þess að æsti múgurinn ráðist á hann með ásökunum um fordóma og hatursáróður.

En hlutverk gagnrýnandans er að gagnrýna, bara svo að það sé á hreinu. Og þar sem Spencer hefur sérhæft sig í múslimafræðum, snýst starfið hans um að gagnrýna múslima. En eins og hér áður hefur verið nefnt, er gullöld tjáningarfrelsisins liðin, sem þýðir að slíkir fræðimenn fá ekki lengur að greina frá niðurstöðum sinna rannsókna án þess að vera kallaðir illum nöfnum. Alhæfingar um múslima eru umsvifalaust stimplaðar sem „rasisma“.

Þess vegna hafa Spencer og aðrir gagnrýnendur íslams þurft að nútímavæðast. Til þess að lifa af í þessu nýju, fjandsamlegu umhverfi, hafa þeir þróað nýja aðferð í framsetningu, sem hefur skilað miklum árangri. Sú aðferð felst í því að alhæfa aldrei um múslima, en alhæfa í staðinn um íslam.

Alhæfingarnar eru síðan ýmist kallaðar „gagnrýni á hugmyndafræði“ eða „gagnrýni á trúarbrögðum“.

Tökum dæmi. Pólitískur rétttrúnaður samtímans bannar fræðimanninum að upplýsa almenning um að múslimar séu hættulegir ofbeldisseggir. En í staðinn má fullyrða að íslam sé hættuleg og ofbeldiskennd trú. Það getur jafnvel þótt nútímalegt þar sem gagnrýni á trúarbrögðum er nokkuð í tísku.

Þetta er sem sagt fyrsta prinsippið í starfsemi gagnrýnandans: gagnrýni skal beina eftir krókaleiðum til að forðast óþægilega stimpla. En þar með er raunin ekki búin. Næst þarf fræðimaðurinn að eiga við aðra og ekki síður fyrirferðamikla hindrun: staðreyndir.

Óvinir leynast víða, tilbúnir að ráðast á fræðimanninn úr launsátri með lúmskar staðreyndir í hendi. Til dæmis geta óvinirnir vísað í ítarlegar skoðanakannanir sem Gallup hefur staðið fyrir, og hafa leitt í ljós að almenningur í múslimalöndum er ólíklegri til að styðja árásir á óbreytta borgara en almenningur í vestrinu:

Violence

(MENA stendur þarna fyrir „Middle East an North Africa“)

Slíkar kannanir sýna víst að meðal-ameríkaninn er þrisvar sinnum líklegri til að telja árásir á óbreytta borgara „stundum réttlætanlegar“ heldur en meðal-músliminn í Miðausturlöndum. Og ekki nóg með það, þessar sömu kannanir sýna að þeir múslimar sem eru trúræknastir, eru ólíklegastir til að styðja slíkt ofbeldi.

Svona kannanir á viðhorf múslima, svo og aðrar óvinveittar staðreyndir, gera störf fræðimannsins af afar háskalegri iðju, ekki ólíkt því að ferðast í gegnum jarðsprengjusvæði. Því það er veruleg hætta á því að almenningur misskilji störf gagnrýnandans: sérfræðisvið hans er ekki staðreyndir, eins og áður hefur komið fram, heldur gagnrýni, og ef staðreyndir eru teknar of alvarlega, er hætta á því að gagnrýni hverfi hreinlega af yfirborði jarðar, með tilheyrandi neikvæðum áhrifum á skoðanafræðilega fjölbreytni.

Sem betur fer hefur gagnrýnandinn yfir að ráða afskaplega beitt vopn í baráttu sinni gegn fjandsamlegum staðreyndum nútímamannsins: kóraninn.

Aukin þekking á starfsemi og hernaðarlist hryðjuverkahópa hefur gagnast fræðimanninum svo vel, að hann hefur tekið upp sömu aðferðir og þessir hópar notast við. Sú hernaðarlist er gjarnan kennd við kirsuberjatínslu (e. „cherry picking“) og felst í því að handvelja hentuga frasa úr kóraninum, slíta þá úr samhengi, og nota þá til að berja á andstæðinginn. Sú aðferð hefur reynst hryðjuverkamönnunum mjög vel, en ekki síður gagnrýnendum íslams. Kóraninn er því mikilvægasta vopnið í baráttu gagnrýnandans: hann sannar svo ekki verður um villst, að hinn svokallaði „friðsamlegi múslimi“ er undantekningin sem sannar regluna: annað hvort er hann afar duglaus í sinni trúariðkun, eða hann hefur misskilið kóraninn hrapalega.

En þrátt fyrir það er starf gagnrýnandans ekki dans á rósum, því önnur hindrun á vegi hans er enn ótalin: verst af öllu er hvorki pólítíski rétttrúnaðurinn, stimplarnir, né staðreyndirnar.

Það er sjálfur músliminn.

Sá virðist gera allt sem í valdi hans stendur til að gera starf gagnrýnandans tortryggilegt. Tökum sem dæmi múslimasamfélagið í Bandaríkjunum: þrátt fyrir mikla trúrækni segjast aðeins 35% múslima þar í landi halda að íslam sé „hin eina rétta trú“, á meðan 30% kristinna manna telja sína trú vera sú eina sanna. Af öllum trúarhópum hafa þeir næst stærsta menntunarstig í landinu (á eftir gyðingum). Svo ég tali nú ekki um konur: 90% múslima þar í landi telja að konur eigi að geta stundað atvinnu utan heimilisins; múslímskar konur hafa fleiri háskólagráður en karlar og eru líklegri til að stunda sérfræðistörf en konur úr öðrum bakgrunni. Og ósvífnin er slík, að launamunur kynjanna er minnstur meðal múslima (þarna er Gallup enn og aftur staðið að verki). Við þessar aðstæður er afar vandasamt verk fyrir gagnrýnandann að fá almenning til að skilja, að samkvæmt kóraninum sé kynjamisrétti klappað í steininn.

Þegar við bætist að viðhorf múslima gagnvart innflytjendum eru alltof jákvæð (71% þeirra telja innflytjendur styrkja samfélagið, en aðeins 45% meðal almennings), verður myndin sífellt dekkri. Enda stendur í kóraninum:

„Vér höfum skapað yður mann og konu og gert yður að ættbálkum og þjóðum, svo að þér getið kynnst hvor öðrum.“ 49:13

Þessi tilvitnun ásamt öðrum er reyndar sterk vísbending um að fjölmenning hafi verið uppfinning múslima, en ekki vinstri-róttæklinga eins og lengi hefur verið talið. Óþarfi að hengja bakara fyrir smið.

Og verst af öllu eru pólítískar skoðanir múslima í Bandaríkjunum: 68% þeirra vilja öflugt velferðarkerfi á meðan hlutfallið er aðeins 42% hjá almenningi, og 70% múslima segjast vera hlynntir Demókrataflokknum en aðeins 11% styðja Repúblikana.

Með öðrum orðum eru jafnaðarmenn og múslimar náttúrulegir bandamenn á pólítíska sviðinu, og þar sem gagnrýnandinn er heldur hægrisinnaður, fer það afskaplega í taugarnar á honum, svo ekki sé meira sagt.

Af þessu öllu sést að gagnrýnandinn býr við afar ósanngjarnar aðstæður, auk þess að þurfa að upplifa kerfisbundna skoðanaútskúfun, látlausar staðreyndahótanir og önnur almenn dónalegheit.

Og því segi ég:

Je suis gagnrýnandinn…

Flokkun : Pistlar
1,526