Íslendingafélagið í Nashville

Kæra Ísland,

Daginn eftir að Sveinn Máni kom hingað til Nashville í ágúst í fyrra fór hann í banka til að opna bankareikning (og fá ávísanahefti eins og annað velfúnkerandi fólk). Þjónustufulltrúinn saup hveljur þegar hún heyrði að hann væri frá Íslandi. Það hafði nefnilega verið annar Íslendingur í bankanum daginn áður! Sögusagnir af þessum merka Íslendingi eltu okkur svo að á tímabili héldum við að þetta væru margar manneskjur.

Ein af mömmunum í fótboltanum sagðist kenna við lagadeild Vanderbilt og þar væri Íslendingur við nám. Vinkona mín sagði vinkonu sína syngja í kór með Íslendingi. Og svo mætti áfram telja.

Þegar við loksins náðum saman við Vigdísi Sigurðardóttur, söngkonu og framhaldsnema í lögfræði, varð Íslendingafélagið til. Við erum þrjú og við erum hópur! Eins og góð Íslendingafélög höldum við fundi okkar helst á barnum, þar sem við tölum hátt og mikið og lengi.

Síðustu helgi brá svo við að Vigdís söng einsöng á afmælistónleikum Sinfóníukórs Nashville-borgar. Íslendingafélagið og velunnarar þess fjölmenntu að sjálfsögðu í salinn, blístruðu og hrópuðu bravó. Vigdís stóð sig auðvitað með bravúr. Og Íslendingafélagið er montara en nokkru sinni.

Annars er það í fréttum að um helgina fer ég til Chattanooga á fótboltamót. Íslandsreynsla mín af slíkum mótum hefur einkum falið í sér að vera allt í senn, þjálfari, uppalandi og fararstjóri. Já og að sofa í tjaldi eða á gólfi í skólastofu. Hér er annað uppi á teningnum. Það verður stærðarinnar foreldrastóð með í för sem sér um að vekja stelpurnar, fæða, klæða og reka út á völl. Svo sofum við á hóteli. Mér líður dálítið eins og stjörnuþjálfara. Ég ætla að vera með tyggjó.

Kær kveðja,

Halla