Heimsmet í kosningasvikum

Svona, nokkurnvegin, var umsögn mín um mál 340 á yfirstandandi þingi.

Ég hef fylgst með þróun Evrópusambandsins (ESB) í um 50 ára skeið. Bjó í Aachen, á sjöunda áratugnum, sem var algengur fundarstaður ECSC og síðar EC, þegar samvinnan var að mótast. Aachen var eitt sameiningartákna evrópska samstarfsins, sem fyrrverandi aðsetur Karls mikla. Ekkert var ofar í hugum manna í Evrópu á þessum árum en að útiloka möguleika á styrjöld. Það bandalag sem vakti fyrir höfundum ESB einkenndist því frá byrjun af djúpri virðingu fyrir friði og mannréttindum.

Þingsályktunartillaga 340 sýnir mannréttindum enga virðingu og er er svik við kjósendur og lýðræði.

Kosningasvikin:
Kosningaárangur núverandi stjórnarflokka (2013), ábyrgðarmanna tillögu 340, byggðist, ekki síst, á því að kjósendum var heitið atkvæðagreiðslu um framhald viðræðna við Evrópusambandið.
Niðurstöður margra kannana sýna vilja mikils meirihluta fólks til að kjósa um áframhald viðræðna við ESB og skírast af því að kjósendur treystu kosningaloforðum um atkvæðagreiðslu.
Sú ósvinna að stjórnmálamenn, sem komust til valda í krafti loforða um þjóðaratkvæði, ætli að svipta kjósendur þessum möguleika, eru alvarlegustu kosningasvik sem við höfum upplifað. Heimsmet í kosningasvikum.

Lýðræðisssvikin:
Ítrekað hefur komið fram að slit viðræðna eru grafalvarlegt utanríkispólitískt skref, sem hafa mun áhrif á líf allra landsmanna um langa hríð.
Það má færa fyrir því gild rök að stjórnarflokkarnir hafi fengið umboð til að gefa einhverjum eða öllum kjósendum peninga, en engin rök er hægt að færa fyrir því að stjórnarflokkarnir hafi umboð til að taka jafn afdrifaríka ákvörðun og þá að slíta viðræðum við Evrópusambandið. Fresta já, en ekki slíta.
Beri menn fyrir sig að þjóðin hafi ekki verið spurð við upphaf viðræðna má benda á að viðræðurnar sjálfar hafa engin varanleg áhrif á líf okkar, en slit viðræðna munu hafa jafn varanleg áhrif og samþykkt eða synjun þess samnings, sem til stendur (enn) að bera undir þjóðina.
Meirihluti kjósenda telur að stjórnvöld hafi alls ekki umboð til að taka svo afdráttarlaust skref í utanríkismálum, öðruvísi en að spyrja þjóðina. Að spyrja ekki eru svik við lýðræðið.