Hallgrímur: Leikhúsið afmeyjað. Ólafur Ragnar átti Most Valuable Putin Moment

Líkt og helftin af þjóðinni fylgdist Hallgrímur Helgason rithöfundur með beinni útsendingu frá lokasýningu á Englum alheimsins í gærkvöldi. 

Hann skrifar um þá upplifun „leikdóm“ í Herðubreið, þar sem segir meðal annars:

„Revíuleikþátturinn eftir hlé, þar sem forseti Íslands var færður úr sæti á fremsta bekk og upp á svið, sýndi vel að unga kynslóðin þorir það sem áður þótti tabú, að sveifla sér niður úr hámenningarturninum og dýfa nefinu niður í lágmenningarforina í listrænu teygjuhoppi. Þorir jafnvel að láta sig gossa ofan úr þýskum hámenningarturni, eigandi það á hættu að hálsbrotna. Extra bónus fyrir okkur sem heima sátum var svo að fá að sjá hinn raunverulega forseta fylgjast með gríninu um sjálfan sig. Ég hjó eftir því að ÓRG klappaði aldrei fyrir tilsvörum sínum á sviðinu nema einu sinni, þegar leikni forsetinn sagðist aldrei ALDREI ætla að hætta að vera forseti og það væri sko alls enginn brandari.

Það var sannkallað MVPM: Most Valuable Putin Moment.

Eitt það magnaðasta við þessa sjónvörpuðu sýningu var að henni tókst að skapa svo sterkt andrúmsloft á sviðinu — með sviðsmynd, búningum og tónlist, stemmningu sem var í senn spennuþrungin og afslöppuð — að þarna komu inn á milli, oft þegar minnst var um að vera í verkinu, augnablik þegar manni, já, jafnvel þeim sem heima í sófa lá, fannst hann „eiga heima“ á sviðinu. Þetta gerist ekki oft í leikhúsi og kannski oftar í öðrum listgreinum, þegar listaverkinu tekst að “stöðva tímann” og opna lesanda, áhorfanda, áheyrenda, leið inn í sig, hugurinn hverfur inn á milli orða, lita, lína, nótna, og tekur sér þar bólfestu, heimilisfang sem síðan getur staðið óbreytt árum saman (eins og það þegar þú eygir laust sæti í brúðkaupi Bjarts og Rósu og laumast í það í miðri frásögn; þú situr þar allt þitt líf). Það eru þessi litlu augnablik sem gera bók, sýningu, tónverk ógleymanleg.“

Pistill Hallgríms í heild er hér.