Fer kirkjunni betur að vera með opinn faðminn en munninn

Hvers vegna sætir þjóðkirkjan svo ákafri og jafnvel illskeyttri gagnrýni?

Þessu veltir séra Davíð Þór Jónsson, héraðsprestur á Austurlandi, fyrir sér í grein í Herðubreið. Þar lýsir hann störfum sínum og verkefnum, en hann hefur nú verið rúmt ár í embætti. Davíð skrifar meðal annars:

„Í þeim raunheimi sem ég starfa sætir kirkjan afar lítilli gagnrýni. Það er ekki fyrr en ég fer á internetið sem skammirnar hellast yfir mig og ég les með reglulegu millibili að ég sé málaliði heimsveldis hins illa sem snúist aðeins um peninga og völd og sjálfur hafi ég valið mér starf vegna ágirndar í efnisleg gæði en ekki af köllun andans.“

Hann veltir fyrir sér viðbrögðum kirkjunnar og telur hana ekki eiga að fara í áróðursherferð fyrir sjálfa sig:

„Þegar lagt er til að 150 milljónum sé varið til að bæta ímynd kirkjunnar veldur það skaða á ímynd kirkjunnar sem óvíst er að 150 milljónir geti bætt. Vegna þess að þegar kirkjunnar menn opna á sér munninn virðist þeim oft einkennilega áskapað að skjóta sig einatt í fótinn á einhvern hátt.

Kirkjan vinnur gott og þarft verk. Ég held að við ættum að halda áfram að vinna verk okkar í hljóði og af auðmýkt og að láta verkin tala. Þessum 150 milljónum væri að mínu mati betur varið í starf kirkjunnar. Besti áróðurinn fyrir kirkjuna er starf kirkjunnar – ekki orð hennar.

Það virðist nefnilega fara kirkjunni svo miklu betur að vera með opinn faðminn en munninn.“

Grein séra Davíðs er hér.