Eitt ráð enn

Það gæti virst að allt sé reynt sem hugast getur til þess að stöðva hryllinginn sem á sér stað í Ísrael. Forystumenn fjölmargra þjóða senda foringjum Ísraela skeyti, bréf og ályktanir þar sem þeir eru hvattir til þess að láta af morðæðinu sem þeir eru haldnir. Um víða veröld heldur alþýða manna fundi um þjóðarmorðið sem verið er að fremja á Palestínumönnum og kallar eftir friði. Ísraelar hlusta ekki. Þeir þurfa þess ekki. Þeir eiga hauk í horni. Varg sem kemur í veg fyrir refsiaðgerðir Sameinuðu þjóðanna með neitunarvaldi. Eigi að síður talar forseti haukanna um nauðsyn á friði á sama tíma og hann leyfir að hergögn séu send til Ísraelsmanna.

Hvað er þá óreynt til þess að koma á friði?

Tvær ungar konur gengu niður Bankastræti í einni sólarglennu gærdagsins. Ég var skrefinu á undan þeim og komst ekki hjá því að heyra að þær töluðu af ákefð um ófriðinn í Ísrael, Sýrlandi, Úkraínu og víðar. Þær töldu bréfa- og skeytasendingar tilgangslausar, héldu að útskúfun ófriðarseggjanna frá menningarviðburðum, íþróttum og viðskiptum í friðsamri löndum hefðu frekar einhver áhrif. En þeim þótti það seinvirkt, vildu frið tafarlaust og byrjuðu að henda milli sín tveimur spurningum: Af hverju fara þeir ekki saman á ófriðarsvæðin, ráðamennirnir sem skrifa bréf og skeyti, og afhenda þau í eign persónu? Hver mundi bombandera þá?

Þó að þetta séu einfeldningslegt er einhver tærleiki í þessu. Spurningarnar eru ágengar. Að minnsta kosti syngja þær enn í eyrum, rúmum sólarhring eftir að þær voru bornar fram.