Bubbi og Bó þurfa aðstoð ef þeir halda aðra svona tónleika. Og Ara Eldjárn er ofaukið þar

Björgvin er betri söngvari og Bubbi betri lagasmiður. Báðir þyrftu þó utanaðkomandi ráðgjöf áður en þeir halda svona stórtónleika aftur.

Þetta er kjarninn í dómi Stefáns Jóns Hafstein um sameiginlega tónleika Björgvins Halldórssonar og Bubba Morthens, sem þúsundir Íslendinga sáu í Hörpu um helgina.

Stefán Jón skrifar:

„Að spurningu kvöldsins: Hvernig var?

Byrjum á byrjuninni, endinum. Ísbjarnarblús var uppklapp númer eitt og það var ótrúlega gaman að sjá Bubba syngja þetta sögufræga lag af krafti, Bo fara á kostum með munnhörpu, Gumma Pé taka fantasóló á gítar og Þóri Baldurs annað á hammond. Fyrir utan að bandið allt stóð gríðarlega þétt á bak við þessa snillinga. Það gerist varla betra. Enda var þetta hápunktur kvöldsins. Konunglegt. Og við hæfi konunga dægurtónlistar á Íslandi í háborginni, Eldborg.

Svona hefði kvöldið allt átt að vera. Eins og þegar þeir tóku Stál og hnífur í nýrri og flottri útsetningu. Eða þegar þeir tóku (leiðinlegasta lagið af Kúbuplötunni) Þingmannagælu og ásláttarmennirnir fengu frábært breik.

Hins vegar voru þetta undantekningar. Söngbók B og B er náttúrulega stórbrotin svo lögin voru ekki vandamál, heldur frekar miðjumoðskenndar útsetningar og pródúksjón á sjóvinu í heild. Þannig að við endum með góða kvöldskemmtun en ekki sögufræga tónleika. Á því er nokkur munur.

Tökum sjóvið. Bubbi og Bo kunna svona hluti betur en nokkrir aðrir núlifandi Íslendingar svo það var enginn þriðji maður, stjóri, sem sagði þeim til. Sagði þeim til dæmis að í Eldborg, stórasta sviði Íslands, þarf sándið að vera epískt. Tveir menn hlið við hlið í stóllum að að spjalla og skjalla hvor annan er flott í Þjóðleikhúskjallaranum en ekki þarna. Við erum ekki í klúbbi. Við erum á stóra sviðinu og allt þarf að vera MEGA. Ekki heimilislegt. Mega eins og þegar þeir gengu inn á sviðið eftir hlé, töldu í án orða og tóku Mýrdalssand full blast.

Þetta byrjaði í kvöld með Ara Eldjárn sem djókaði í þeim B og B á einkar skemmtilegan hátt, en maður var kominn til að hlusta á annað. Ofaukið. Svo rölti bandið inn á svið eins og í hverjum öðrum öskubakka, einhver orð um eitthvað og rúllað af stað. Leikrit milli laga, „nú ætla ég að koma þér á óvart Bubbi“ og svona sem allir vita að var æft í dag.

Einhver þriðii stjóri með strigakjaft hefði sagt þeim að treysta tónlistinni, segja sem minnst í 20 mínútur og taka salinn með því sem þeir eru bestir í. Big tæm. En þeir fóru vinalegu leiðina og ég er viss um að ég er einn af örfáum sem sé aðra kosti í stöðunni. Salurinn var alveg til í þetta.

Þetta var svoldið mellow þangað til allt í einu að „Simbi sjómaður“ kom sterkur inn með Bo sem lead og svo komu kaflar og millikaflar, stundum þrumuperformans og stundum einum of la la. Blindsker lá við að meika það en ekki alveg og var þó Gummi Pé góður í sóló. Vandamálið var frumhugmyndin; klúbburinn – og þeir að spjalla og spila í staðinn fyrir conseptið: „Leonard Cohen live in London“ þar sem þrumubandið fær að njóta sín í hverju lagi, sem hefði svo sannarlega verið hægt í kvöld með þetta einvalalið og fremstu framlínu Íslands fyrr og síðar. (Nema maður vilji halda Röggu Gísla og Agli Ólafs til haga).

Á svona sögufrægu stefnumóti er auðvitað jafnvægislist í gangi svo kántríhliðar Björgvins og blús- og rokkhliðar Bubba eiga stundum álíka vel saman og olía og vatn. Þegar svo bætist við að Björgvin kemur meira úr sólaráttinni í lífinu en Bubbi sem kannað hefur skuggahliðarnar getur verið snúið að tengja og tvinna saman svo myndi óslitinn þráð. Þeir voru örlátir og glaðir og vingjarnlegir við okkur öll og hvor annan svo vandamálið gufaði bara upp – nema þegar prógramhliðin fór á skakk og skjön. Það er ekki heiglum hent að taka fyrst Rómeó og Júlía og svo Svartan Afgan og fylgja því eftir með þriðja lagi sem ekki hrynur í gólfið – það má nú vera meira dúndurstöffið.

Maður utan úr geimnum hefði sagt eftir kvöldið: Bo er betri söngvari og Bubbi betri lagasmiður en þetta var ekki keppni heldur samstarf. Og í sumum bestu atriðum kvöldsins tóku þeir alþekkt lög sem hvor um sig hefur meikað og sungu saman ákaflega vel. Báðir náðu gæsahúðarmómentum í einsöng og það gera ekki margir betur.

Það hefði þurft „músikal direktor“ til að kippa bandinu framar í dagskránni, því það var mjög fínt, allt frá bakröddum í áslátt, í bassa og píanó til gítarleikarnna tveggja og upp í hammondinn. Og segja B og B að láta tónlistina tala. En það er enginn dauðlegur maður á Íslandi sem pródúserar BogB saman á sviði. Kóngarnir ráða. Við hlýðum. Og takk fyrir kvöldið, það var skemmtilegt.“