Vingjarnlegi nasistinn sem elskar Ísland: Lærdómar frá Louisiana

Eftir Karl Th. Birgisson

Landið sjálft skiptir ekki höfuðmáli; greint, kraftmikið og duglegt fólk býr til merkileg samfélög. Ef íslenzka þjóðin hefði byggt suðlægari slóðir þá hefði hún skapað þar paradís.

———-

Í fjölmenningarumræðu síðustu missera hefur mér orðið hugsað næstum aldarfjórðung aftur í tímann, til mannsins sem sagði þetta við mig.

Til haustsins 1991, þar sem ég hitti loksins nazista sem náði máli.

Eini munurinn á honum og hinum gömlu var sá, að þessi hafði engan drepið. Hefði samt áreiðanlega ekki þótt það tiltökumál. Í prinsippinu. En hann var þingmaður og stóð ekki í slíku. Svo var hann líka í framboði til fylkisstjóra í Louisiana.

„Þú ert klikkaður. Gaurinn er nazisti,“ sagði minn kæri vinur, Mark Belcher, þegar ég sagðist ætla að aka til Louisiana til að taka viðtal við þennan mann.

„Það er hvort tveggja rétt,“ svaraði ég. „En ég hef aldrei hitt nazista sem er í einhvers konar valdastöðu og getur orðið enn valdameiri. Þeir eru allir dauðir. Kanntu aðra og betri leið til þess að hitta svoleiðis fólk?“ Mark fórnaði höndum og velti fyrir sér hvers vegna hann nennti að þekkja þennan vitleysing. „Whatever. Go do your thing, man.“

Ég fór. Það var að vísu sirka 26 tíma akstur.

———-

Jújú, þetta var klikkun, en þegar maður á heima í Washington og er umkringdur ömurlega hefðbundnum pólitíkusum alla daga tekur maður öllu forvitnilegu fagnandi.

Hann hét – og heitir – David Duke. Forvitnilegur er rétt lýsing. Ef maður er hæfilega víðsýnn.

Hér er stutta lýsingin á David Duke: Hann var innan við tvítugt þegar hann komst í kynni við bandarísku nýnazistahreyfinguna, tók trúna og tók hana alla leið. Hann gekk í Ku Klux Klan sautján ára, hélt upp á afmælisdag Hitlers með því að ganga um í nazistabúningi, stofnaði Hvítu æskulýðshreyfinguna á háskólaárunum og hálfþrítugur var hann orðinn æðstiprestur (Grand Wizard) í einum af undirsöfnuðum KKK.

Hann greiddi meira að segja hárið slétt fram og til hliðar, og kom sér upp adolfsku yfirvaraskeggi.

Þetta var óvenjulegt, því að KKK var ekki nazistahreyfing. Þar voru ósköp venjulegir rasistar, ekki ósvipað og í Suður-Afríku, sem óttuðust að missa forréttindi og völd í hendur blökkufólks. Það fólk átti enga martröð meiri, en að dætur þess tækju saman við brúnan mann.

En Duke var öðruvísi. Hann trúði beinlínis á yfirburði hvíta kynstofnsins og allt kynbótaþvaðrið frá Þýzkalandi. Hann trúði á Hitler og allt sem hann hafði sagt.

Um hugmyndir hans ætti að skrifa sem fæst – þær eru of mannskemmandi. Látum því nægja að nefna tillöguna um að skipta Bandaríkjunum upp eftir kynþáttum: Í suðausturhlutanum skyldi stofna Nýju Afríku fyrir blökkufólk, Hawaii yrði fyrir asíska innflytjendur og héti Eystri Mongólía, New York skyldi kölluð Minoria og þar yrði heimili suðurevrópskra innflytjenda, nema Manhattan og Long Island, sem yrði heimili gyðinga í Vestur-Ísrael. Og svo framvegis. Restin af landinu yrði réttilega eign hvíta kynstofnsins.

Duke reyndi ýmislegt fyrir sér í pólitík og náði loks kjöri á fylkisþingið í Louisiana árið 1989. Af skrifstofunni rak hann póstverzlun sem seldi Mein Kampf og annað álíka og hann lagði til í þinginu að blökkufólki yrði boðið að gangast undir ófrjósemisaðgerðir. Það væri liður í baráttu gegn glæpum.

En nú vorum við staddir hér, árið 1991, í smábænum Monroe í norður-Louisiana. Hann var um fertugt, var í framboði til fylkisstjóra og hafði ótrúlega mikið fylgi. Sumar skoðanakannanir sýndu jafnvel að hann gæti sigrað. Og einmitt þess vegna hafði ég lagt á mig þennan akstur.

Ég hafði lesið nógu mikið um Duke til að vita við hverju var að búast. Hann hafði látið endurhanna útlit sitt frá grunni, meðal annars með fegrunaraðgerðum, og hann talaði hreint ekkert eins og nazistinn sem hann var. Hann vildi lækka skatta og draga úr ríkisútgjöldum, minnka velferðarkerfið (sem viðhélt barneignum og eiturlyfjaneyzlu blökkufólks), hann vildi strangari innflytjendalöggjöf og hann barðist gegn spilltri pólitískri yfirstétt. Ekki sízt var hann orðinn ofurkristinn – „endurborinn í Kristi á hverjum degi,“ sagði hann mér – enda í framboði í sylgjunni á biblíubelti Bandaríkjanna.

Duke var semsagt orðinn ósköp hefðbundinn repúblikani í málflutningi. Hann hafði líka stuðning þeirra margra, þótt flokkurinn sjálfur afneitaði honum.

(Ég er ekkert að djóka með biblíubeltið. Viðtalið var tekið fyrir Mannlíf og ég hafði með mér nokkur eintök af því til að sýna á hvers vegum ég væri. Fólkið í fylgdarliði Dukes roðnaði og leit undan þegar það sá auglýsingar um Oroblu-sokkabuxur. „Við erum ekki vön svona glannalegum auglýsingum.“)

Duke tók mér vel þegar ég kynnti mig og það hýrnaði alveg sérstaklega yfir honum þegar ég sagðist vera frá Íslandi. Hann hafði oft nefnt Ísland sem fyrirmyndarland – það væri líklega síðasta landið í heiminum þar sem væru engir svertingjar.

Hann er nefnilega rasisti. Og nazisti. Þótt hann klæddi sig í annan búning þarna til að eiga meiri möguleika á kjöri sem fylkisstjóri.

Það kom enda fljótlega í ljós í samtölum okkar. En hann var svo „slick“, svo háll í málflutningi, skautaði svo vel framhjá því sem honum fannst í raun og veru, að ég dáðist næstum því að honum. Hefði líklega gert það ef hann hefði ekki verið svo augljóslega siðblindur. Það eru engir eins viðmótsþýðir og vingjarnlegir og siðblindingjarnir.

Til dæmis þetta úr samtali okkar:

„Það er geysimikill munur á kynþáttunum. Það er líffræðilegur munur, sálfræðilegur og menningarlegur munrur. Þessi munur er af hinu góða; mismunandi menningarheimar gefa lífinu lit og auka fegurð mannlífsins.

Þess vegna væri afar slæmt ef þessi séreinkenni glötuðust. Ég held til dæmis að íslenzkt þjóðfélag hafi merkilega sérstöðu að mörgu leyti og það væri ykkur og umheiminum mikill missir ef hún glataðist. Það sama gildir um aðrar Evrópuþjóðir, svo og þjóðir Afríku og Asíu. Hver menningarheild á rétt á vernd, að arfleifð hennar sé haldið við. Hver þjóð verður að fá að ákveða hvað henni finnst fagurt og nytsamlegt og hvernig hún vill haga sameiginlegum málum sínum.“

Þetta er ósköp hljómfagurt þangað til rennur upp fyrir manni að hann er í raun að segja, að apartheid og önnur aðskilnaðarstefna sé nauðsynleg og beinlínis af hinu góða, af því að hið svokallaða hvíta fólk hafi augljósa yfirburði.

Enda er grunnt á öðru stefi:

„Ég vona að Íslendingum takist að viðhalda menningu sinni og samfélagi, því flest önnur vestræn þjóðfélög eru að grotna niður og tapa sérkennum sínum. Ég vil ekki að þið þurfið að fást við þá erfiðleika sem við eigum við að etja, glæpi og önnur alvarleg vandamál.“

Nema hvað? Glæpir eru útlendingum að kenna. Í bandarísku samhengi er merking þessara orða líka skýr. Í hvert skipti sem Duke sagði „glæpir“ eða „bótaþegar“ meinti hann í raun og veru „svertingjar“ og allir áheyrendur skildu hann þannig. Þannig tala enn margir í Tepokahreyfingunni.

Heyrum aðeins meiri ráðgjöf til Íslendinga: „Of mikill innflutningur á útlendingum eyðileggur andlega samheldni og samstöðu þjóðarinnar. Sameiginlegri menningu og uppbyggingu þjóðfélagsins er stefnt í hættu. Innflutningur fólks hefur líka í för með sér andúð og átök á milli fólks af ólíku þjóðerni og skapar fordóma og umburðarleysi.“

Já, þið lásuð rétt: „Andleg samheldni og samstaða þjóðarinnar.“

Og hitt segir sig líka sjálft: Því fleiri útlendingum sem við kynnumst, því fordómafyllri verðum við.

Svona hélt hann áfram og hélt áfram að dásama Ísland og Íslendinga, og tók sérstaklega fram hvað fólkið væri fallegt. Ég varð að spyrja hinnar augljósu spurningar: Þú vilt rekja velgengni Íslendinga til fólksins og uppruna þess?

„Já, ég hef sagt að munurinn á þjóðfélögum heims grundvallist á fólkinu sem byggir þau. Landið sjálft skiptir ekki höfuðmáli; greint fólk, kraftmikið og duglegt fólk býr til merkileg samfélög. Aðrir haga sér öðruvísi og byggja annars konar samfélag.“

Duke fékk tæp fjörutíu prósent atkvæða í kosningunum.

———-

Ég ætla ekki að hafa fleira eftir Íslandsvininum David Duke. Hann er nú fluttur til Austurríkis, á æskuslóðir hugmyndaheims síns.

Ég játa þó að mér brá töluvert þegar ég las viðtalið við hann aftur á dögunum. Mér varð ósjálfrátt hugsað hingað heim, hugsað til hátíðarræðna landsfeðranna, til tónanna á flokksþingum, um sérstöðu og afburða velgengni og árangur Íslendinga.

En þá er ég líklega að láta ímyndunaraflið leiða mig á villigötur. Er það ekki annars?