Væ?

Okkur er talin trú um að Kauphöll Íslands sé heiðarlegt fyrirtæki. Þar séu aðeins boðnar „afurðir“ sem séu vel til orðnar og heiðarlega.

Nýverið kallaði Arionbanki saman sérvalinn hóp manna og bauð þeim að kaupa hlutabréf í Símanum á vildarverði áður en þau yrði sett á almennan markað. Svo sérkennilega vildi til að í hópnum var forstjóri Símans og nánustu vinir hans. Þeir fengu hvern hlut á 2,5 krónur samkvæmt frétt í Kjarnanum, sem skýrir einnig frá því að í „almennu hlutafjárútboði sem lauk í gær“ (08.10. 2015) „greiddu flestir 3,4 krónur á hlut,“ og fengu færri en vildu. Það verð er um 36 prósentum hærra en vinafélag Arion og Símans borgaði fyrir sína hluti; Morgunblaðið segir að hlutur vinanna hafi vaxið um 720 miljónir króna á sjö vikum.

Engar skýringar hafa fengist frá Arion banka á því af hverju hlutaféð í fjarskiptafyrirtækinu var selt völdum hópi manna áður en almenna útboðið fór fram. Þá hafa engar skýringar fengist á því hvernig söluverðið til vinanna var ákvarðað. Þessi aðferð er þjóðkunn. Kallast spilling og vinanæðing og hefur lengi viðgengist.

Kauphöll Íslands stórlaskaðist í Bólunni og Hruninu. Að því loknu var hún skúruð og endurreist og því lýst yfir hún væri áreiðanlegt öndvegisfyrirtæki. Þar yrðu stunduð heiðarleg viðskipti.

Við sölu Símabréfanna vakna spurningar hjá ófróðum um siðferði viðskipta því að þetta er ekki í einasta skipti sem þessi vinnubrögð eru viðhöfð við sölu hlutabréfa. Hvers vegna tók Kauphöll Íslands, sem vissi um forsölu hlutabréfa til útvalinna, bréf í sama fyrirtæki til sölu, vitandi að viðskiptamenn Hallarinnar yrði að greiða mun meira fyrir bréfin en hinir útvöldu? Telur hún sig frekar eiga að vernda óheiðarlega seljendur en vinalausa kaupendur? Af hverju neitar Kauphöllin ekki að selja hluta í fyrirtækjum sem standa að sölu með þessum hætti?