Úr dýraríkinu

Ég hef áður lýst því yfir að ég hafi gert ítrekaðar tilraunir til þess að láta mér líka við forsætisráðherrann. Það hefur bara ekki tekist. Og eftir því sem hann situr lengur í valdastóli þeim mun verr gengur það.

Fyrir þessu eru fleiri ástæður en hægt er að tína til í greinarstúf. Ein er sú að hann hlustar ekki á kröfur fólks eða hunsar þær af ásetningi; mætir þeim með hofmóði. Þetta á til dæmis við um kröfu nær áttatíuþúsund kosningabærra manna um eflingu heilbrigðiskerfisins.

Hann svíkur kosningaloforð eins og það að sem hann gaf um ljósleiðaravæðingu landsins, sem er grundvöllur undir byggð í strjálbýli, með þeim afleiðingum að enn fækkar í fámennum byggðum.

Hann lofaði líka fyrir kosningar að afnema verðtryggingu lána, að minnsta kosti húsnæðislána, ef hann kæmist til valda. Og þegar það mál er tekið til almennrar umræðu, neitar hann að taka þátt í henni en stingur í bríaríi upp á þjóðaratkvæðagreiðslu um málið. Þegar það er rætt á vinnustað hans, á alþingi, nennir hann ekki að vera viðstaddur umræðuna.

Það væri ekki hægt að áfellast þann sem teldi manninn ótraustverðugan. Ég ætlað ekki að gera það og fór að leita ráða á netinu til að komast hjá því. Þá rakst ég á dáindis limru. Hún er að verða að minnsta kosti tveggja ára gömul. Af henni er ljóst að það eru fleiri en ég sem hafa átt í erfiðleikum með að láta sér lynda við manninn. En svo kvað skáldið, sem er meistari í íslenskum fræðum og doktor:

• Ég finn mig í sinninu saddan
• og svekktan og hálfilla staddan
• hér ruglar mig flest
• það sem flækir mig mest
• er forsætisráðherrapaddan