Trekantur

 

Þegar íslenska eignastéttin vil láta rægja menn beitir hún sömu aðferðum og kollegar þeirra um víða veröld hafa beitt um aldir. Hún sigar seppum sínum á þá. Hvuttarnir skálda upp sakir sem þeir gjamma um aftur og aftur þar til andlegu letingjarnir trúa þeim.

Nú til dags gelta þrír menn hæst: Björn Bjarnason, fyrrverandi opinber starfsmaður, nafnleysingi á Morgunblaðinu sem ku vera fyrrverandi opinber starfsmaður og Hannes Hólmsteinn Gissurarson, opinber starfsmaður ævilangt. Allir eru þeir talsmenn einkaframtaks, eignaréttar og „frelsisins.“

Undangengna daga hafa þeir félagar verið í trekant eins og svo oft áður þegar þörf er á að vega menn. Björn skrifar á heimasíðu sína, sem hann kostar með eftirlaunum úr ríkissjóði, nafnleysinginn skrifar í Útgerðar-Moggann, sem rekinn er með tapi sem greitt er með gjafakvóta frá landsstjórninni, og Hannes Hólmsteinn skrifar í Pressuna á launum úr ríkissjóði í gegn um Háskóla Íslands.

Samkvæmt samhljóma pistlum þeirra ástvina á Steingrímur J. að hafa framið lögbrot þegar verið vart þrífa óhroðann eftir þá stjórnartíð sem tveir þremenninganna sátu í ráðherrastólum og einn gegndi hlutverki ráðgjafa. Ásakanirnar flytja þeir í sífellu enda þótt sýnt hafi verið fram á það með óyggjandi hætti að ávirðingar þeirra séu rangar.

Þetta er ekki skrifað til þess að verja Steingrím J. Hann er maður þess sjálfur og einn. Þurfi hann þess. Þetta er setti hér niður til þess að benda á það hverjir eiga þátt í því hversu stjórnmálaumræðan er oft á tíðum lágkúruleg. Ástvinirnir í trekantinum eiga þar stærstan hlut.

Eitt prik

Sjávarútvegsráðherra fær prik fyrir þau ummæli sín í tilefni sjómannadagsins, að innlend farskip eigi að sigla undir íslenskum fána. Hann lofaði að vinna að því. Það er þarfaverk.