Tortryggni

Sigmundur Davíð Gunnlaugsson (SDG), formaður Framsóknarflokksins var ekki fyrr kominn til starfa eftir fjögurra vikna frí en hann hóf að efna til ófriðar; sagði taugaveiklunarsögu af forsetanum og tilkynnti að það væri engin ástæða til þess að kjósa til þings í haust þrátt fyrir að samkomulag hafði þá nýlega náðst um að svo skyldi gert.

 

Pólitísk framganga SDG er kannski ekki hörmungarsaga, þó að hún nálgist það. Hún einkennist af furðulegum upphlaupum, bábilju, óheillyndum og leynimakki. Þess vegna er svo komið að fáir hafa trú á honum sem stjórnmálamanni og enn færri trúa því sem hann segir; fjöldinn rengir orð hans, tortryggir hann.

Hann og konan hans hafa sent frá sér nokkur tilbrigði við söguna af tilurð Tortóla-leyni-reiknings sem þau eiga, og birt gögn máli sínu til stuðnings. Enn vantar þó eitt og annað, meðal annars talnaskjal sem varðar skattaskil. SDG segir það engu skipta en skattayfirvöld telja það brot á skattalögum að skila því ekki til þeirra.

Meðal þess sem fram hefur komið er að Tortóla-leyni-reikninginn var stofnaður þegar SDG og frú voru erlendis. Inn á hann fór fyrirframgreiddur arfur. Ekki mun vera ástæða til þess að rengja þetta; faðir frúarinnar var (er) stórríkur maður sem auðgaðist á bílasölu. En þá snýst snældan. Nýlega varð lýðum ljóst af fjölskylduharmleik, sem rataði í sjónvarp, að bílasölu fylgir gjarnan kommisjón með skattsvikum og pukri. Og þá vakna spurningar um arfinn. Og tortryggnin rumskar. Hvaðan komu peningarnir inn á Tortóla-leyni-reikninginn? Voru þetta íslenskar krónur, sendar héðan og breytt í erlendan gjaldeyri (hvaða?) í áfangastað eða var þetta kommisjón í erlendum gjaldeyri, falin utanlands þar til hún komst í hendur SDG og konu hans?

Einhverjum kann að þykja þessar spurningar óviðeigandi. Þá verður svo að vera. Svörin við þeim eru hins vegar dýrmæt ef við viljum þekkja eðli þess samfélags sem við höfum búið okkur.