Tómahljóð

Umræðan sem skapast hefur vegna þvingunaraðgerða Vesturveldanna gegn Rússum og viðskiptabanns Rússa á íslenskar fiskiafurðir eru merkilegar, meðal annars fyrir þær sakir hversu ómerkilegar þær eru.

Ráðherra hrópar: Útgerðin á að mæta þessum skelli sjálf með því að greiða ekki út hagnað af rekstrinum. Og bætir svo við á sama andartaki í sömu ræðu: Ríkisstjórnin væri þá til í að bæta hluthöfunum skaðann með því að lækka skatta á útgerðina; til dæmis auðlindaskatt!

Sami ráðherra hrópar: Vinaþjóðir okkar okkar í ESB, (sem við viljum sem minnst með hafa) verða að hlaupa undir bagga með okkur, fella niður innflutningsskatta og kaupa af okkur makrílinn (sem við veiðum í óþökk þeirra).

Annar ráðherra hvíslar sig út úr erfiðum spurningum í Sjónvarpinu: Þetta er flókið og snúið og ekki auðvelt og við, svo fámenn þjóð, verðum að haga seglum eftir vindi til þess að komast sæmilega frá þessu.

Innistæðulausar fullyrðingar fylgja umræðunni. Ráðherra hrópar: Engir fara verr út úr viðskipabanninu en við Íslendingar! Það hefur síðan komið í ljós að þetta er rangt. Litháar, sem hafa selt Rússum ávexti og grænmeti, fara líklega helmingi verr út úr þessu en við svo eitt dæmi sé tekið.

Þingmaður auglýsir vanþekkingu sína á Íslandssögunni með því að skrifa og tala um það að Íslendingar selji ekki sannfæringu sína fyrir peninga, þjóð sem fyrir ekki svo löngu var innt eftir því af marggefnu tilefni hvort hún ætlaði „að lifa alla tíð / ambátt í feigðarsölum /á blóðkrónum einum / og betlidölum?“

Samræður um, hvað felst í því að vera sjálfstæð þjóð, heyrast ekki fyrir tómashljóðum hrópendanna. Ráðamannanna.