Til nokkurs að vinna

Vinstri grænir ætla að tala við Sjálfstæðisflokk og Framsókn um stjórnarmyndun af meiri alvöru en undanfarna daga. Það eru ekki allir lukkulegir yfir því. Og ég er svo sem ekki fjöðrunum fenginn. Mér er um hvorugan viðræðuflokkinn gefið. Til dæmis treysti ég ekki forystu Framsóknarflokksins. Hún hefur sýnt að hún er ekki orðheldin. Auk þess er hún tvílynd. Ef ekki fjöllynd. Forysta Sjálfstæðisflokksins þykir mér ívið trúverðugri en Framsókn þrátt fyrir allt. Og allt. En þinglið flokkanna tveggja er ekki beysið. Því miður. En kjósendur sendu þetta fólk á þing. Það er því ekki við aðra að tala úr þessum flokkum.

Samfylkingin hefur verið að tína saman flokka og flokksbrot og bjóða til 32 manna meirihluta með Vg. Það ber að þakka það. Þarna er ef til vill annar möguleiki til stjórnarmyndunar. Og það má velta því fyrir sér hvort það hefði orðið meiri lukka yfir samtali Vg við þá en virðist vera með viðtalið sem framundan er. En þó miklu fremur, hvort upp úr því hefði getað sprottið vænlegri ríkisstjórn.

Þriðji kosturinn er líka nokkuð ljós þótt hann sé bikasvartur: Sjálfstæðisflokkur, Framsókn, Miðflokkurinn og einhverjir auðmjúkur að auki.

Þrátt fyrir allt, sem mér finnst Sjálfstæðisflokkurinn vera, og allt það sem Framsókn er ekki, er ég í aðra röndina ánægður með að Vg skuli ætla að tala við forvígismenn flokkanna tveggja af fullri alvöru. Þær umræður munu akkúrat og áreiðanlega leiða í ljós hvort þeir séu stjórntækir eða ekki. Forysta Vg á hrós skilið fyrir að ætla að upplýsa þetta. Það er til nokkurs að vinna.