Til lífs og gleði: Minningarorð um Jóhönnu Kristjónsdóttur

Eftir Lindu Vilhjálmsdóttur

Það var mikil gæfa fyrir mig að kynnast Jóhönnu Kristjónsdóttur í gegnum son hennar og dóttur og verða þar með hluti af hennar fólki í fjörutíu ár tæplega. Hún var blaðamaður í erlendum fréttum á Morgunblaðinu þegar við kynntumst, mikið á ferðinni og oft í fjarlægum löndum að tala við þjóðarleiðtoga og fólk sem var framarlega í baráttunni fyrir betri heimi. Hún var ekki orðin fertug en hafði verið formaður Félags einstæðra foreldra í 10 ár eða frá upphafi og einmitt um þær mundir hafði félagið keypt stórt hús í Skeljanesi og var að koma þar í stand bráðabirgðaíbúðum fyrir ellefu fjölskyldur.

Það kom mér mest á óvart hvað þessi kona, svona lífsreynd, rösk og ákveðin, gat verið stelpuleg. Hún var fjörug, mælsk og skemmtileg, líka þegar hún stóð í stórræðum og þurfti að stjórna heilum her. Mér fannst það ótrúlegt að hún skyldi hafa áhuga á því sem ég var að fást við og hlusta með athygli á það sem ég, feimin og óörugg stelpa, hafði til málanna að leggja. Þar með hjálpaði hún mér að hífa upp sjálfsálitið, sem ekki var mikið á þessum árum, svo um munaði. Og þótt það væri meira en nóg að gera hjá henni þá virtist hún alltaf hafa tíma fyrir mig. Tíma til að spjalla og hlæja og tíma til segja mér reynslusögur af sjálfri sér þegar ég þurfti á hughreystingu og hvatningu að halda sem var ansi oft í gegnum tíðina. Jóhanna var sú kona sem sýndi það og sannaði fyrir mér að konur geta komist áfram í þessum heimi á eigin forsendum. Að við þurfum að vera sjálfum okkur trúar og það sem meira er, að einmitt þannig munar mest um okkur.

Það var gott að sitja á skrafi í stofunni á Drafnarstíg innan um bækur, fagurt handverk og listmuni frá öllum heimshornum. Það var segin saga að þegar ég kvaddi Jóhönnu var ég búin að segja henni frá öllum mínum hjartans málum án þess að hafa í raun og veru vitað hvað hvíldi á mér þegar ég kom. Og mér leið betur. Mér leið alltaf vel í návist Jóhönnu. Þá var ég örugg sem var skrýtið því að þótt ég vissi hversu kröftug hún var þá skynjaði ég jafnframt viðkvæmni hennar og hvatvísi. Ég hefði ekki treyst neinum nema henni til leiða mig um austurlöndin öll sem ég heimsótti. Með henni fórum við Mörður til Sýrlands og Líbanons. Með henni skoðuðum við pýramídana í Egyptalandi og svifum í loftbelg yfir konungadalnum og drottningarhofinu á páskadagsmorgun. Með henni sigldum við á bátskrifli út á Rauðahaf með 12 ára jemenskum skipstjóra með sígarettu í munnvikinu. Með henni riðum við á asna gengum klettaborgina Petru og flutum eins og korktappar í brimsöltu Dauðahafinu. Við sátum með henni við Lífsgjafarfljótið fagra í Isfahan og sáum eldhofið í Yazd. Við keyrðum á jeppa gegnum eyðimerkur Jemens og yfir fjallgarða í Marokkó. Að lokum heimsóttum við Landið helga með Jóhönnu. Þá gistum við í Betlehem og héldum okkur við sjálfstjórnarsvæði Palestínumanna og gömlu borgina í Jerúsalem. Hér heima eru munir og skraut frá þessum ferðum í hverju herbergi og hennar eigin lokaorð eiga ávallt eftir að óma í huga mér: Til lífs og til gleði.