Þunglyndið í þularklefanum

„Það sem hann hefði frekar átt að gera…“ er frægasta setning íslenskra fótboltaþula. Þeir vita allt best í sínum eins manns sólóum í þularklefanum, hálfkalt kaffi í bollanum en þeir sjálfir sjóðheitir, tala hátt eins og fulli frændinn í fermingaveislunum.

Samt virðast þeir hálfsvekktir yfir hlutskipti sínu, að þurfa að vinna við að lýsa vinsælustu íþrótt í heimi, að hafa fæðst í Kópavogi eða það sem verra er, í Hafnarfirði. Það eina sem þeir hafa að segja er að leikmenn séu yfirleitt ekki að standa sig, „hefðu átt að gera miklu betur en þetta.“

Hvað varð um þá gömlu taktík að lýsa bara leiknum, segja frá því sem fyrir augu ber, setja í samhengi, eða endursegja bara samviskusamlega það sem enski þulurinn í heyrarntólunum er hvort sem er að segja?

Nei, þá er betra að hlaða í eigin lýsingu (eða hver var það sem byrjaði að segja að leikmaður hleður í skot? allir í félagi íþróttafréttamanna búnir að læra þetta utanbókar), milli ólundarinnar og æsingsins lesa þeir svo upp aldur og fyrri störf leikmanna af blaði, ýta á refresh takkann á tölvunni til að tékka á twitterfærslum, súpa á kaffinu og segja hvað leikmenn hefðu frekar átt að gera:

„Hann hefði frekar átt að skjóta, hann hefði frekar átt að gefa boltann, hann hefði frekar átt að skora fleiri mörk.“

Er þetta bara ekki augljós leti? Af hverju æsa menn sig ekki bara yfir hafragrautnum heima hjá sér eða skamma hundinn, í stað þess að vera með hundshaus í þularklefanum? Af hverju halda þulirnir að ef þeir hlaða bara í gott öskur einu sinni í hvorum hálfleik, þá sé allt í lagi?

Okkur áhorfendum er alls ekki skemmt. Okkur leiðist þetta. Þulirnir ættu hafa til prófs að hlusta reglulega á BBC og heyra hvernig þetta er best gert. Þeir gætu jafnvel leyft sér að draga frá í þularklefanum, skilja þunglyndið eftir heima, hafa svolítið gaman af leiknum ef þeir hafa þá ekki bara gleymt því.

Það er það sem þeir hefðu frekar átt að gera.