Þorsteinn frá Hamri – ekki hinsta kveðja

Eftir Guðmund Andra Thorsson

Í dag fylgjum við Þorsteini frá Hamri til grafar en við kveðjum hann ekki hinstu kveðju því að fundum okkar og hans á oft eftir að bera saman í bókum hans. Hann var ættjarðarskáld, ástarskáld, sagnaskáld og tilvistarskáld. Í orðum hans bjuggu veraldir, aldir vöknuðu í nokkrum hendingum og liðu fram fyrir hugskotssjónir; hlutskipti birtist í ljóði, maður les og hugsar: Já þannig er því háttað, þetta er svona.

Hann hafði heitar hendur skáldsins, hlýjan faðm sem veitti styrk allan þann dag og fram eftir vikunni, kímni sem vakti gleði en ekki kaldrana, nærveru sem var mild og sterk og færði mann á bylgjulengd sem var nær eilífðinni og fjær hversdagsskvaldrinu. Hann var „minningasafnari / grunsmiður skelfinga / vonasonur“ eins og hann segir í ljóðinu Mér er í mun … og já, hann byggði „brýr og himna“.

Ég kveð Þorstein frá Hamri og horfi á eftir honum og undrast það enn og aftur hversu stór heimur ein manneskja getur verið. Ég kveð hann með trega og kærleika og þakklæti og rifja upp í kveðjuskyni þetta ljóð hans úr bókinni Vatns götur og blóðs, sem ég bið ykkur að lesa einhvers staðar afsíðis og í hljóði og leyfa því að rata til ykkar:

SKÖPUNIN I

Reyndu aldrei að ráða gátuna – hver það sé, sem stráir fræjum sköpunarinnar: þeim sem líða lítt sýnileg um rökkvað bláloftið mörg saman skömmu fyrir skin óvæntra funda, og örkorninu smáa sem fellur í hjartað og elur af sér tré með tveim aldinum, öðru til vitnis um að þú elskar, hinu til marks um að þú deyrð.

———-

Guðmundur Andri Thorsson