Þjóðhátíðarljóð (Hin aldna Íslands frú)

Íslands æviskeið

Ungbarnið Ísland
sem gjálfrar og syngur
steypir sér með tærum hlátri
niður mosagrænar hlíðar

Táningurinn Ísland
álappalegur en fullur af krafti
með rytjulegan gróður í vöngum
finnst hann fær í flestan sjó

Ástfangin kona með
seiðandi glampa í dökkum
augum sumartjarnar
vaggar þér í lyngmjúkum
faðmi sínum

Bláleitir risar vaka yfir okkur
varnarlausir með opinn faðminn
hvítfyssandi er hár þeirra
græn eru hjörtu þeirra
seint gróa sár þeirra

Bergmálar þjóðarsálin milli kletta

Saga lands og þjóðar
sem dregin er í gljúpa mold
rist með fjallsoddi í skýin
trömpuð með hófförum ofan í grænt gras
múruð inn í steypu og negld í sperrur
hlegin inn í endalausa vornótt

Í hundrað og einum tekur hipster í nefið
bóndinn fyrir norðan býður upp á latté

Hin aldna Íslands frú
ber skýjadún að hrukkóttum vanga
hvítar hærur á breiðum öxlum
hægur andardráttur haustkvöldsins

Brostin frostaugu
vetrartjarnar

Kófar gulli yfir veginn
í síðustu geislum sólarinnar

og svo

aftur vor

og hlæjandi í rigningunni
stendur lítið barn
í litríkum stígvélum

Ingunn Snædal