That´s not the case

Forsætisráðherrann hefur lýst því yfir að það sé flókið og erfitt að eiga peninga á Íslandi. Orð hans ber þó ekki að oftúlka. Að öllu líkindum er hann hvorki að meina að það sé betra að vera blankur hérlendis en með fulla vasa fjár né að það sé snöggtum skárra að eiga pening í útlöndum en hér heima. Að líkindum var hann ekki að meina neitt; bara að tala merkingaleysu eins og góðum framsóknarmanni sæmir.

En það virðist líka vera erfitt að eiga pening í útlöndum. Einkum á leynireikningum í skattaskjólum. Það er nefnilega að skýrast með hverjum deginum sem líður að það veldur gloppum í minninu að eiga felufé. Hver auðmaðurinn öðrum meiri að tign og virðingu; formaður Framsóknarflokksins, fyrrverandi seðlabankastjóri og núverandi fjármálaráðherra höfðu allir steingleymt því að þeir ættu leynireikninga. Mundu þó eftir því að þeir hefðu tapað heil ósköp af peningum á þessu. Jú, og talið allt fram til skatts. Allan tímann.

Og nú hefur forseti Íslands dregist í dilk með þessum minnisdöpru snillingum. Hann ber þó ekki fyrir sig minnisleysi, segist þess í stað ekki enn „hafa mótað afstöðu“ til spurningarinnar um hvort kona hans eða ættmenni hennar ættu aflandsreikninga, þó að hann hafi svarað sömu spurningu í síðustu viku á sjónvarpsstöðinni CNN og talað með Oxfordhreimn: „No, no, no, no, no. That´s not going to be the case“. Að svo mæltu dreif hann sig hingað heim, fór í Hörpu, hélt ræðu og sagði:

„Ég mun aldrei gleyma því þegar bankahrunið varð, þegar allt fjármálakerfið okkar brotnaði niður ef svo má segja og við vorum sýnishorn númer eitt fyrir misheppnað fjármálakerfi. Þá ákvað ég, eins og séra sem veitir syndaaflausn  að ferðast um landið og hjálpa þjóðinni í gegnum áfallið og sorgina. Það var kannski einmitt hlutverk forseta, að verða eins og kaþólskur prestur, þjónn á erfiðum tímum.“ (Úr Vísir.is)

Þetta man hann. Heldur hann. Telur hann sér trú um. En margir aðrir muna ekki betur en hann hafi horfið af vettvangi mánuðina eftir Hrunið, þessi orðhagi talsmaður útrásarinnar miklu.