Það skyldi þó ekki vera?

Allt er að verða eins og áður við stjórn landsins. Ánalegt. Vanalegt. Það er komið fram frumvarp um brennivínssölu í matvöruverslunum (hvers eiga vefnaðarvörukaupmenn, byggingavöruverslanir og blómabúðir að gjalda?) og gamlar deilur um það hvernig með málið skuli fara hafnar að nýju í blöðum, útvarpi og á alþingi.

Og það er verkfall

En það er ekkert gert í því; stjórnarherrarnir eru ýmist uppteknir við að ræða sölutilhögun á áfengi, fela skýrslur um stöðu vandræðamála eða undirbúa einkavæðingu á náttúruperlum, lækningu slasaðra og hjúkrun sjúkra.

Það er verkfall.

Helsti atvinnuvegur þjóðarinnar er óvirkur. Þjóðarbúið tapar miljörðum króna. En ráðherrarnir gera ekkert í málinu. Og hafa lýst því yfir að þeir ætli ekkert að gera í því. Af hverju ætli það sé?

Af hverju?

Gæti verið, já, gæti það verið að afskiptaleysið sé vegna þess að stærstu útgerðirnar vilja ekki láta semja strax? Gæti verið að stórútgerðin sé að svelta litlar útgerðir í gjaldþrot? Gæti verið að stórútgerðin sjái ofsjónum yfir þeim kvóta sem minni útgerðirnar hafa yfir að ráða; kvóta sem yrði á lausu við gjaldþrot hinna mörgu, smáu? Að stórútgerðin sé alls ekki í verkfalli þegar allt kemur til alls. Hún sé á kvótaveiðum?

Það skyldi þó ekki vera.

En hvernig sem allt er í pottinn búið eru stjórnarhættirnir að verða eins og svo oft áður: Stóru málin fyrst; þingumræðan komin í gang; rætt af sannri innlifun um það hvar eigi að vera hægt að kaupa brennivín.